Annie Lacroix-Riz, professeur émérite d’histoire contemporaine, université Paris 7

Texte soutenu par :

• Léon Landini, président de l’Amicale Carmagnole-Liberté (anciens FTP-MOI), président du PRCF, ancien officier FTP-MOI, Grand Mutilé de Guerre, Médaille de la Résistance, Officier de la Légion d’honneur, décoré par l’URSS pour faits de Résistance
• Pierre Pranchère, ancien Franc-Tireur et Partisan français des Maquis de Corrèze, Combattant volontaire de la Résistance, ancien député de la Nation, ancien député européen, ancien membre du Comité central du PCF, vice-président du PRCF
• Hermine Pulvermacher, ancien agent de liaison des FTP-MOI, ancienne secrétaire générale du Groupe communiste à l’Assemblée nationale, Chevalier de la Légion d’honneur au titre de la Résistance, titulaire de l’Ordre national du Mérite 

Eine deutsche Übersetzung ist unten verfügbar

Translation in English below

Les illustrations ne sont pas le fait de l’auteur mais de la rédaction.

---

La guerre d’Ukraine a été lancée par la Russie après huit ans d’agression ukraino-occidentale (2014-2022) contre les russophones de l’Est ukrainien. Leurs 14 000 morts, en majorité des civils, avaient intéressé nos grands médias aussi peu que ceux d’Irak, de Serbie, d’Afghanistan et de Syrie, attaqués, depuis 1991, par les États-Unis en quête mondiale de contrôle pétrolier et gazier et autres matières premières, sous couvert de l’OTAN soumis à commandement unique américain depuis sa fondation (1950). La coalition occidentale, qui a d’emblée ridiculisé l’objectif officiel russe de « dénazification » annoncé en février 2022 – conforme aux « principes politiques » inscrits dans le Protocole de la Conférence de Potsdam (1^er août 1945) [1] ‑‑, affirme agir contre la Russie au nom de la « démocratie » (nouveau nom du « Monde libre » de l’époque soviétique) ‑‑ . La guerre se prolongeant, l’« Occident » fait évoluer le concept de « démocratie » et « couvre » la vénération de l’État ukrainien « allié » pour ses criminels de guerre et d’avant-guerre. Ainsi érige-t-il le nazi ukrainien Stepan Bandera (1909-1959) en héraut de l’« indépendance ukrainienne » : léger défaut qu’il lui pardonne autant qu’à la « démocratie » ukrainienne post-Maïdan la promotion des groupements nazis et les coups de gourdin que le multi-millionaire Zelenski, digne successeur du milliardaire Porochenko, administre au peuple ukrainien : destruction du code du travail, des horaires aux salaires, et interdiction des partis et journaux d’opposition, requis par les « investisseurs » états-uniens.

La « démocratie » ukraino-américaine depuis 2004 : « héros national » et majors pétrolières américaines

Bandera n’est devenu un « héros national » que depuis la « Révolution orange » américaine de 2004, et surtout depuis le coup d’État de Maïdan organisé en février 2014 par Washington contre un intolérable gouvernement ukrainien, légal mais prorusse. Sa cheffe d’orchestre la vice-secrétaire d’État aux affaires politiques, Victoria Nuland, madone néo-conservatrice du National Endowment for Democracy (CIA) et russophobe (et sinophobe) compulsive, assure son poste ukrainien depuis 1993, sous gestion démocrate ou républicaine (hors présidence Trump). Elle a avoué le 13 décembre 2013 devant le National Press Club, dans une conférence financée par le groupe pétrolier Chevron[2], puis le 15 janvier 2014 devant le comité de politique extérieure du Sénat, que le gouvernement américain avait, depuis la chute de l’URSS, « dépensé cinq milliards de dollars » pour faire triompher la « démocratie » en Ukraine ‑‑ et que Chevron avait signé le 5 novembre précédent un accord pour dix milliards de dollars d’investissement en vue de forages qui mettraient fin à la « dépendance du pays envers la Russie »[3]. Mme Nuland, cantinière des putschistes de Maïdan, a depuis lors fabriqué les gouvernements ukrainiens et présidé, avec le reste de l’appareil d’État, au réarmement jusqu’aux dents de l’Ukraine, que Washington a intégrée de fait aux opérations de l’OTAN depuis juillet 2021[4].

L’intimité des États-Unis avec le nazisme ukrainien en général a précédé la chute de l’URSS. Leur intérêt pour la caverne d’Ali Baba ukrainienne, comme celui de tous les impérialismes, n’a jamais cessé depuis l’« ouverture » de la Russie tsariste, qui leur avait cédé son économie moderne et concentrée, de la banque aux matières premières. Comme le Reich occupa longtemps le devant de la scène ukrainienne, surtout depuis la Première Guerre mondiale, les banques américaines accompagnèrent celles du Reich dans l’entre-deux-guerres. Mais au rôle second que dictait alors le primat allemand.

L’ère allemande du nazisme ukrainien

Car le Reich, première puissance à reconnaître la Russie en 1922, tint le haut du pavé dans la Russie soviétique traitée en paria par la « communauté internationale » impérialiste. Même dans l’Ukraine qu’il avait arrachée, en 1918 (jusqu’à sa défaite de novembre), à la Russie assaillie de toutes parts par quatorze puissances impérialistes de 1918 à 1920[5], et que les bolcheviques reconquirent depuis 1920. En reconnaissant l’État soviétique, Berlin y récupéra sa capacité de nuisance, « couvert » par le Vatican : auxiliaire du Reich depuis la fin du 19^e siècle et plus encore depuis 1914, la Curie mandata le clergé catholique germanique à l’espionnage militaire préparatoire au nouvel assaut projeté[6].

Les nazis bandéristes dans l’avant-guerre

C’est dans ce contexte que grandit Bandera, produit-type de l’uniatisme de Galicie orientale (Ukraine occidentale), arme de guerre de l’Église romaine contre l’orthodoxie depuis 1595-1596. Fils d’un prêtre uniate, il fut élevé comme ses pareils dans la haine fanatique des Polonais, des Russes, des juifs et des opposants, sous l’autorité d’Andreï Szepticky évêque uniate de Lemberg (Lwow en polonais, Lvov en russe, Lviv en ukrainien) nommé en 1900. Russophobe, polonophobe et antisémite de choc, Szepticky devait comme tous ses prédécesseurs convertir les orthodoxes de l’Est, mission liée à la conquête germanique. Ce fut d’abord au service de Vienne, maîtresse de la Galicie orientale, puis, Pie X préférant depuis 1907 les puissants Hohenzollern aux Habsbourg moribonds, l’évêque accompagna jusqu’à sa mort (novembre 1944) le Drang nach Osten (« poussée vers l’Est ») du Reich, impérial, « républicain » et hitlérien.

Le Reich, qui finançait avant 1914 « l’autonomisme ukrainien » contre la Russie, transforma l’Ukraine en fief militaire pendant la Première Guerre mondiale. Il accrut ensuite l’effort dans la Galicie orientale, dévolue en 1921 par la France antisoviétique à la Pologne réactionnaire Depuis 1929, Berlin entretenait l’« Organisation des Ukrainiens nationalistes » (OUN) que Stefan Bandera (20 ans), « chef de l’organisation terroriste ukrainienne en Pologne », avait fondée avec ses fidèles lieutenants Mykola Lebed et Iaroslav Stetsko. Ils participèrent, à la campagne antisoviétique sur « la famine génocidaire en Ukraine » décrite dès 1987 par le photographe et militant syndicaliste canadien Douglas Tottle, pionnier de l’étude du nazisme ukrainien[7]. Lancée par le Reich et le Vatican, à l’été 1933, c’est-à-dire après que l’excellente récolte de juillet eut mis fin à la disette ou à la famine, répercutée avec zèle par tous leurs alliés, dont la Pologne, avec pour centre Lwow, elle prépara idéologiquement la conquête de l’Ukraine. Berlin et le Vatican s’étaient engagés par un des deux articles secrets du Concordat du Reich de juillet 1933 à la mener ensemble [8].

Les bandéristes rendirent en Pologne aussi de grands services, non seulement contre les juifs mais aussi contre l’État. Bandera et Lebed assassinèrent le 15 juin 1934, année faste des attentats allemands contre les chefs d’État et ministres, le ministre de l’Intérieur polonais, Bronisław Pieracki, pourtant en extase, comme ses chefs, Pilsudski et Beck, devant « l’ami allemand ». Les nazis de l’OUN jouaient en Galicie orientale, a écrit Grzegorz Rossolinski-Liebe en 2014 dans sa thèse de référence sur Bandera, le même rôle que les oustachis croates d’Ante Pavelitch, les nazis slovaques du Parti Hlinka, les Gardes de fer roumains et autres nazis d’Europe orientale : gavés de marks, ils avaient tous « adopté le fascisme, l’antisémitisme, le suprématisme racial, le culte de la guerre et toute une gamme de valeurs d’extrême droite »[9]. Pour ne pas froisser ses « amis » allemands, Varsovie commua la peine de mort de Bandera et Lebed édictée (seulement) en 1936 en prison à vie. L’occupant allemand les en libéra dès l’invasion de septembre 1939.

Les nazis bandéristes dans la Deuxième Guerre mondiale

Depuis lors, l’OUN uniate, puissante en Ukraine slovaque et polonaise (absente d’Ukraine soviétique), fut le laquais du Reich. Elle fut subdivisée en 1939-1940 en OUN-M et OUN-B, respectivement dirigés par Andrei Melnik et par le trio Bandera-Lebed-Stetsko, divisés seulement par leur désaccord, de façade, sur « l’indépendance ukrainienne » : Melnik n’en parlait plus, Bandera chérissait par le verbe « l’indépendance » dont le Reich ne voulait à aucun prix.

Les deux OUN aidèrent le Sipo-SD (la Gestapo) et l’Abwehr à préparer l’occupation de la Pologne, puis de l’URSS. Ses membres peuplèrent les « académies [allemandes] de police » de Pologne occupée et accrurent leurs ravages après Barbarossa : aux côtés de la Wehrmacht, ils liquidèrent immédiatement 12 000 juifs en Galicie orientale, et ne cessèrent plus. Supplétifs du Sipo-SD, ils torturèrent et exterminèrent sans répit avec la bénédiction des clercs uniates, dont Szepticky, bénisseur des bandéristes de la 14^e Légion des Waffen SS Galicia (1943-1944) et d’ailleurs. Dans les Einsatzkommandos, les prisons, les camps de concentration et ailleurs, les deux OUN massacraient les « ennemis de la nation ukrainienne » : Ukrainiens « non loyaux », juifs de toute nationalité, Russes et Polonais non juifs, dont les 100 000 de Volhynie, exploit de Bandera qui perturbe les actuels rapports (faussement) idylliques Varsovie-Kiev. En Pologne et en URSS, jusqu’à la libération soviétique complète de l’Ukraine (Lvov, juillet 1944), ces champions du « nettoyage ethnique » jouèrent dans « la destruction des juifs » le rôle des « États satellites [du Reich] par excellence » (Croatie et Slovaquie)[10]. Le conflit officiel, très secondaire, entre Berlin et les bandéristes, sur « l’indépendance » ukrainienne, valut en 1942 à Bandera et Stetsko l’emprisonnement en « camp d’honneur » à Sachsenhausen (à 30 km de Berlin). Lebed, en fuite, dirigea en leur nom l’« armée insurrectionnelle ukrainienne » (UPA) : formée en 1942 de ces polices auxiliaires de la Wehrmacht et de la SS, l’UPA liquidait les ennemis communs.

Bandera et Stetsko auraient été libérés de leur « bunker d’honneur » hôtelier jusqu’en septembre 1944, contèrent-ils a posteriori à la CIA. En juillet 1944, une grande partie des massacreurs avait quitté l’Ukraine dans les fourgons allemands. Berlin fonda pour ses nazis ukrainiens le « Conseil suprême ukrainien de libération » (UHVR), puis, en novembre 1944 un « Comité national ukrainien » ‑‑ à majorité bandériste. Haute preuve de « résistance nationale et antinazie »! La prise soviétique de Berlin les précipita à Munich, centre historique du nazisme intérieur et de l’expansion du Deutschtum depuis l’entre-deux-guerres[11], devenu au printemps 1945 une des capitales de la zone d’occupation américaine. Sur les « 250 000 Ukrainiens » établis en 1947 « en Allemagne, en Autriche et en Italie », prétendues « personnes déplacées », « un grand nombre étaient des membres avérés ou des sympathisants de l’OUN »[12].

Le reste des criminels de l’OUN-UPA étaient restés en Galicie orientale désormais soviétique où, clandestins, ils massacrèrent encore, sous la houlette de leurs clercs uniates : « en Ukraine occidentale », des « dizaines de milliers » d’entre eux tuèrent « 35 000 cadres de l’armée et du parti soviétiques entre 1945 et 1951 »[13], dirigés par leurs amis étrangers, non plus seulement allemands, mais aussi américains.

De la légende post-Stalingrad du combat pour l’indépendance nationale aux articles du Monde de janvier 2023

La défaite du Reich se profilant après Stalingrad, l’OUN-UPA commença à s’inventer une histoire « résistante » : clé de la propagande russophobe actuelle, cette légende fut diffusée dans tout l’« Occident » quand la clique Bandera devint officiellement « alliée » contre l’URSS. Ainsi se développa le mythe d’une « résistance des nationalistes ukrainiens » aussi antinazie qu’antibolchevique, qu’entretient désormais la grande presse « occidentale ». Le Monde a consacré les 7 et 8 janvier à Bandera, deux articles à ce héros naïf de l’indépendance ukrainienne. Le premier, « Stepan Bandera, l’antihéros ukrainien glorifié après l’agression russe » poussait l’indulgence à tel point qu’il y en eut, peut-être devant des réactions nombreuses, un second. Le titre fut plus engageant ‑‑ « Guerre en Ukraine : le mythe Bandera et la réalité d’un collaborateur des nazis » ‑‑, pas le contenu : Bandera « luttait par tous les moyens pour libérer l’Ukraine des jougs successifs de la Pologne et de l’Union soviétique ». Il ne collabora avec « l’Allemagne nazie » que pour ce noble objectif qui lui fit voir en Hitler « un allié possible pour lancer la révolution nationale ukrainienne contre l’oppresseur soviétique qui avait orchestré, entre autres atrocités, la grande famine de 1932-1933, l’Holodomor, décimant de 3 à 5 millions d’Ukrainiens. » Il avait donc bien des excuses.

Les deux articles, truffés de gros mensonges et de mensonges par omission, font de Bandera « un symbole de résistance et d’unité nationale », un héros complexe et « contesté ». Ce qualificatif a indigné Arno Klarsfeld, qu’alarme désormais la glorification « occidentale » des nazis ukrainiens : « Le Monde devient un journal partial et mensonger : Bandera n’est pas une figure “controversée”, il a activement participé à la Shoah. Comment Le Monde qualifierait Goring ? “controversé” lui aussi ? honte pour un journal sérieux !!! c’est réellement honteux. » Le 15 mars 2014, le journal admettait encore que le coup d’État de Maïdan avait mis les nazis à la tête de l’Ukraine. Certes, avec sa russophobie héritée de l’organe du Comité des Forges, Le Temps, son prédécesseur : « L’extrême droite ukrainienne, cible inespérée pour Moscou. La visibilité sur Maïdan des groupuscules néonazis, ultra-minoritaires, nourrit la propagande russe contre le nouveau pouvoir à Kiev ». Alors, fondée ou pas? La science historique avait avancé dès 1987, avec Tottle sur la « famine génocidaire », sur les massacres et sur les escroqueries de l’OUN-OPA sur ses activités de 1929 à 1945[14]. Rossolinski-Liebe ‑‑ dont l’après-« révolution orange » en Ukraine a menacé la sécurité personnelle et interdit les conférences ‑‑, a complété le tableau sur le criminel absolu Bandera. L’article du Monde du 8 janvier mentionne sa thèse, sans mot dire, et pour cause, de son contenu.

La tutelle américaine sur le dossier ukrainien depuis 1944-1945

Les héros ukraino-nazis de « l’indépendance nationale » ont compté beaucoup dans les longs préparatifs de la présente ère américaine de l’Ukraine. Dans leur objectif de conquête mondiale, les États-Unis incluaient la Russie en général, et l’Ukraine en particulier, mais durent ici se contenter à l’ère allemande de « l’Europe » d’un rôle mineur[15]. Le capital financier américain s’était, depuis 1919, associé aux capitaux allemands en Europe orientale. Sa grande presse, dont Hearst, porte-parole des milieux germano-américains, participa à la campagne sur « la famine génocidaire en Ukraine » à partir de 1935 – cinquante ans avant le tapage reaganien sur « l’Holodomor » (son nouveau nom)[16]. La fin de la Deuxième Guerre mondiale sonna l’heure, sinon de la relève du Reich, de la collaboration avec les héritiers du Reich en vue, notamment, de la conquête de l’Ukraine.

La stratégie américaine de conquête de l’Europe entière se dévoila entre le compromis territorial de Yalta en février 1945, haï d’emblée, et la décision définitive, en 1947-1948, de liquider, non seulement la zone d’influence soviétique, mais l’État soviétique avec. La tâche fut confiée à Frank Wisner et George Kennan. Wisner, avocat d’affaires de Wall Street, avait été envoyé en 1944 en Roumanie par l’avocat d’affaires Allen Dulles, chef de l’OSS-Europe depuis novembre 1942, à Berne : il fallait éviter un avenir soviétique à ce pays champion des massacres antisémites en négociant avec ses élites qui y avaient trempé[17]. Kennan, diplomate, avait passé sa carrière, depuis 1931 à Riga (Lettonie) puis dans divers postes, à combattre l’URSS[18]. Le Département d’État confia donc à ce tandem, dans le cadre de la CIA (successeur officiel de l’OSS) fondée en juillet 1947, l’application de la directive 10/2 du National Security Council du 18 juin 1948 qui prescrivait la liquidation générale du socialisme européen[19]. Vedette de la Guerre froide, Kennan, raisonnable depuis sa retraite, mit, en vain, Washington en garde contre l’expansion de l’OTAN à l’Est, contre la Russie, après 1991[20].

L’Ukraine occupait dans cette ligne un rôle central, et Washington s’appuya sur l’expérience de l’Allemagne (occidentale) redevenue alliée à peine vaincue (comme après la Grande Guerre). L’historien Christopher Simpson a décrit dès 1988 l’incroyable sauvetage-recyclage par l’OSS et ses successeurs (« Strategic Services Unit » puis CIA) des criminels de guerre européens, Allemands et Ukrainiens en-tête. Harry Rositzke, chef depuis 1945, à Munich, des « opérations secrètes à l’intérieur de l’URSS » des nazis ukrainiens – et agent loyal qui ne cita aucun nom ‑‑, fit cet aveu en 1985 : « Nous savions parfaitement ce que nous faisions. La base du boulot était de se servir de n’importe quelle ordure du moment qu’elle était anticommuniste »[21]. Les historiens américains Breitman et Goda, spécialistes de la « Shoah » collaborateurs réguliers du Département d’État, ont complété le dossier en 2010.

Washington eut grand besoin du Vatican qui, sauveteur de masse des criminels de guerre via le clergé européen, maintint sa collaboration avec les héritiers du Reich mais l’adapta à son alignement sur les États-Unis maîtres de l’« Europe occidentale » et grands bailleurs de fonds (à usage intérieur, italien, et international). La Curie continua à gérer son vivier uniate de Lvov, via les prélats et les prêtres clandestins. Avait succédé à Szepticky décédé en novembre 1944 le chef bandériste Ivan Bucko, ancien « évêque auxiliaire de Lvov » (depuis 1929), associé aux préparatifs de Barbarossa puis à la « rechristianisation » ratée des Russes. Washington agréa dès l’été 1945 cet « expert du Vatican sur les questions ukrainiennes [d’]opinions radicalement antirusses », comme « visiteur apostolique des Ruthènes de l’armée d’Ukraine » (l’OUN-UPA), chef, à Rome, jusqu’en 1971, « des Ukrainiens en Europe occidentale »[22].

Dès juillet 1944, juste avant l’entrée de l’Armée rouge à Lvov, les massacreurs du « Conseil suprême ukrainien de libération » (UHVR) avaient, prélats compris, traité, sous l’aile romaine, « avec les gouvernements occidentaux ». Les alliés-rivaux anglais et américains collaborèrent avec les groupes dirigés, d’une part, par Bandera-Stetsko (80% des effectifs ukrainiens des « camps de personnes déplacées en Australie, au Canada, en Grande-Bretagne, aux États-Unis et autres pays occidentaux à la fin des années 1940 ») et, d’autre part, par Lebed et le prélat uniate Ivan Hrinioch, agent de liaison avec le Vatican[23].

Les Américains avaient dès mai 1945 récupéré et installé, tout près de Munich, comme espion en chef, le général nazi (membre du NSDAP) de la Wehrmacht Reinhard Gehlen : chef du « renseignement militaire allemand sur le front de l’Est » dans l’URSS occupée (Fremde Heere Ost, FHO), Gehlen, responsable des « interrogatoires », avait dirigé les collaborateurs soviétiques de toutes les régions occupées, dont l’Ukraine et fabriqué depuis 1942 l’armée Vlassov. Ces soldats de l’Armée rouge ralliés à la Wehrmacht pour ne pas périr formèrent des bandes criminelles qui rendirent, en URSS et jusque contre les résistants français en 1943-1944[24], les mêmes services que les nazis uniates. Gehlen, grand criminel de guerre, reçut en 1945 d’immenses responsabilités : l’espionnage de renseignement et d’agression contre l’URSS, mais aussi l’action anticommuniste en zone américaine. Adenauer, qui l’appréciait autant, lui confia, à la fondation de la RFA, à l’automne 1949, ses services secrets : le grand nazi Gehlen dirigea donc le Bundesnachrichtendienst (BND) jusqu’à sa retraite en 1968[25]. Vu l’expérience allemande acquise depuis la décennie 1930, son apport en Ukraine fut décisif. Entouré exclusivement d’anciens nazis, dont ses anciens adjoints en URSS occupée, Gehlen maintint donc sans rupture la collaboration germano-ukrainienne.

Londres et Washington collaborèrent et rivalisèrent dans l’usage de Bandera et de ses sbires. Washington fut plus discret mais laissa les bandéristes (majoritaires) et autres membres de l’OUN se reconstituer à Munich et alentour. Les alliés-rivaux refusèrent sous tous les prétextes de livrer Bandera et autres criminels de guerre ukrainiens « réfugiés » à l’URSS, qui les réclamait depuis le début de 1946 pour les juger. Les Américains aidèrent Bandera à s’installer à Munich dès août 1945, lui forgèrent des papiers d’identité (au nom de Stefan Popel) et autres faux documents, dont l’un d’« interné dans les camps de concentration nazis du 15 septembre 1941 au 6 mai 1945 [et] libéré du camp de concentration de Mauthausen » ‑‑ une des légendes de la presse « occidentale » actuelle. Ils le logèrent et lui procurèrent maintes facilités, dont un lot de cartes de journaliste, y compris pour un journal « français ».

La CIA confia à Gehlen et à son BND le soin de « traiter » le compromettant Bandera, au service des « opérations » militaires en Ukraine – toujours classifiées. Bandera rapportait directement à Heinz Danko Herre, ancien second de Gehlen à la Fremde Heere Ost affecté entre autres à l’armée Vlassov et qui, « principal conseiller de Gehlen » au BND, adorait Bandera : « nous le connaissons depuis à peu près 20 ans, et, il dispose en Allemagne et en dehors, de plus d’un demi-million de partisans. » Washington fit traîner la demande de visa pour séjour aux États-Unis déposée par Bandera depuis 1955, mais le BND voulait mettre en contact direct son cher Bandera et les nazis ukrainiens d’Amérique, immigrés par dizaines de milliers depuis la fin des années 1940 : la complicité entre CIA et ministère de la Justice américain permit de violer la loi interdisant l’immigration aux nazis. « Les responsables de la CIA de Munich » finirent par accepter « l’octroi du[dit] visa en 1959 », mais Bandera ne put gagner les États-Unis : un agent du KGB l’exécuta à Munich, le 15 octobre 1959, « les Soviétiques ayant décidé qu’ils ne pouvaient se permettre la résurrection de l’alliance entre l’espionnage allemand et les fanatiques ukrainiens » (Breitman et Goda). Voilà pourquoi l’actuel « héros national » de l’Ukraine « indépendante » n’étendit pas ses activités outre-Atlantique.

Washington avait poursuivi, toujours en collaboration avec le BND, ses œuvres en Ukraine et alentour, notamment en Tchécoslovaquie, « la CIA fournissant l’argent, les approvisionnements, l’entraînement, les facilités radio et les parachutages des agents entraînés » de l’UPA. Aux États-Unis mêmes, la CIA promut d’autres alliés bandéristes en hérauts de la « démocratie » ukrainienne, tel Mykola Lebed, « sadique notoire et collaborateur des Allemands », qui avait début 1945 pris contact avec Allen Dulles à Berne : elle fit immigrer ce « chef responsable d’“assassinats de masse d’Ukrainiens, de Polonais et de juifs” », dénoncé par des immigrés d’Europe orientale, l’installa à New York en « résident permanent », puis fit naturaliser ce chef de la propagande « nationale ukrainienne » aux États-Unis. Depuis 1955, « des tracts furent jetés par avion au-dessus de l’Ukraine, et des émissions de radio intitulées Nova Ukraina furent diffusées depuis Athènes pour consommation ukrainienne ». Tous les pays de l’OTAN furent mobilisés à cet effet.

Quand le fiasco hongrois de novembre 1956 eut stoppé les actions militaires en Europe orientale (et poussé l’obsessionnel Wisner à la folie[26]), fleurit une prétendue « association sans but lucratif » (financée, comme le reste, par la CIA), dite Prolog, chargée d’inonder l’Ukraine de propagande antisoviétique. Hrinioch, second de Lebed, en dirigea l’antenne de Munich, l’« Ukrainische Gesellschaft für Auslandsstudien » (Société ukrainienne pour les études sur l’étranger). En « 1957, Prolog diffusa 1 200 programmes radiophoniques à raison de 70 heures par mois, et distribua 200 000 journaux et 5 000 tracts. » Elle organisait la distribution des « livres d’écrivains et poètes ukrainiens nationalistes », y compris en Ukraine soviétique, « jusqu’à la fin de la Guerre froide ». Elle « finançait le voyage des étudiants et des universitaires ukrainiens aux conférences universitaires, aux festivals internationaux de la jeunesse » et autres manifestations : à leur retour, les subventionnés rendaient compte à la CIA. Prolog était le seul « truchement des opérations de la CIA en direction de la République soviétique d’Ukraine et de ses quarante millions de citoyens ukrainiens. »

Dans les années 1960, les bandéristes américains, dont Lebed, firent leur conversion publique au philosémitisme, dénonçant systématiquement « les Soviétiques pour leur antisémitisme » ‑‑ thème très en vogue ces temps-ci. L’aristocrate catholique polono-américain Zbigniew Brzezinski, pilier depuis les années 1950 de la subversion permanente de l’URSS et de la scission Ukraine-Russie[27], préconisa en 1977, comme conseiller à la sécurité nationale de Jimmy Carter, l’extension de ce magnifique programme. Dans les années 1980, entre Carter et Ronald Reagan, Prolog se diversifia en direction des « autres nationalités soviétiques, qui incluaient les dissidents soviétiques juifs, suprême ironie », selon Breitman et Goda. Tactique géniale, après des décennies d’hostilité ou d’indifférence aux juifs européens[28], puisque la propagande « occidentale » transforma une URSS jadis haïe comme judéo-bolchevique en symbole de l’antisémitisme.

Les opérations américano-germano-ukraino-nazies contre l’URSS et l’Europe orientale, nommées « Cartel » puis « Aerodynamic » puis, dans les années 1980, « Qrdynamic », « Pddynamic » et « Qrplumb »[29] n’avaient jamais cessé. L’étude de Breitman et Goda s’achève en 1990, « au seuil de l’effondrement » de l’URSS : tout était alors prêt, en Ukraine, pour la phase suivante, gérée par Mme Nuland et les siens.

---

[1] La Documentation français, n° 664, 10 juillet 1947, en ligne.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=rPVs5VuI8XI

[3] https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm

[4] Traduire son effarante fiche Wikipédia en anglais, https://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland, plus précise qu’en français ; https://fr.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland 

[5] Sauf la Chine, désormais « populaire », s’y retrouvent es puissances « démocratiques » de la coalition russophobe de l’OTAN de 2022, dont les États-Unis, l’ex-Empire britannique (Canada et Australie inclus), la France, le Japon, la Pologne, l’Italie (liste complète : https://fr.wikipedia.org/wiki/Intervention_alli%C3%A9e_pendant_la_guerre_civile_russe )

[6] Lacroix-Riz, Le Vatican, l’Europe et le Reich de la Première Guerre mondiale à la Guerre froide (1914-1955), Paris, Armand Colin, 2010, chapitre 6 et passim.

[7]  Tottle, Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard, Toronto, Progress Book, 1987, en ligne, chapitres 1-2.

[8] Le Vatican, l’Europe et le Reich, chapitre 7, dont p. 332-333 ; et https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

[9] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist.Fascism, Genocide and Cult, Stuttgart, ibidem Press, 2014, , pas traduite en français

[10] Raùl Hilberg, La destruction des juifs d’Europe, Paris, Gallimard, 1991, 2 vol., vol. 2, p. 612-642.

[11] Le Vatican, l’Europe et le Reich, passim.

[12] Richard Breitman et Norman Goda, Hitler’s Shadow : Nazi War Criminals, US Intelligence and the Cold War, National Archives, 2010, http://www.archives.gov/iwg/reports/hitlers-shadow.pdf, p. 76, et tout ce chapitre 5 « Collaborators : Allied intelligence and the Organization of Ukrainian Nationalists », p. 73-97 (désormais traduit, À l’ombre d’Hitler. Les services secrets américains et les criminels nazis pendant la Guerre froide, Paris, J.-C. Godefroy, 2022, ce chapitre 5 : « Collaborateurs : l’espionnage allié et l’organisation des nationalistes ukrainiens (OUN) »).

[13] Geoffrey Roberts, Les guerres de Staline, Paris, Delga, 2014 p. 437 (1^e édition, Stalin’s Wars, 2006).

[14] Tottle, Fraud, Famine and Fascism, chapitre 9, « Collaboration and collusion »

[15] Roman Dmowski, L’avenir de la Pologne, chap. « La question ukrainienne », traduction annexée à la lettre 396 de Jules Laroche, Varsovie, 24 août 1930, URSS 1918-1940, vol. 678, archives diplomatiques.

[16] « The Hearst press. The campaign continues »,Tottle, Fraud, Famine and Fascism, chapitre 2, p. 13-21.

[17] Burton Hersh, The American Elite and the origins of the CIA, New York, Scribners, 1992, index Wisner.

[18] https://en.wikipedia.org/wiki/George_F._Kennan#Diplomatic_career, bibliographie énorme.

[19] Bibliographie Lacroix-Riz. « Impérialismes dominants en Ukraine de l’avant 1914 au sauvetage-recyclage germano-américain des criminels de guerre bandéristes (1890-1990) », chapitre de La Russie sans œillères, Paris, Delga, p. 145-169, 2022.

[20] Entretien James Peck, professeur d’histoire adjoint, New York University, collaborateur de Kennan pour ses ouvrages depuis les années 1980, avec le journaliste chinois Xia Wenxin, Global Times (GT), 29 mars 2022, https://www.globaltimes.cn/page/202203/1257094.shtml

[21] Interview du 16 janvier 1985, citée in Simpson, Blowback, p. 159, ce chapitre 12, et index Bandera et Lebed ; Rositzke, The CIA’s Secret Operations : espionage, counterespionage, and covert action, New York, Routledge, 2019 (1^e édition, 1977).

[22] Le Vatican, l’Europe et le Reich, chap. 10-11, sur l’Ukraine soviétique, p. 614-615 et index Bucko.

[23] Mêlés, Breitman et Goda, Hitler’s Shadow, p. 77, et Rossolinski-Liebe, Stepan Bandera, plus précis, p. 280.

[24] Lacroix-Riz, La Non-épuration en France de 1943 aux années 1950, Paris, Dunod-Armand Colin, 2019, poche, 2022, p. 47, 82.

[25] Simpson, Blowback ; Naftali, « Reinhard Gehlen and the United States », in Breitman et al., U.S. Intelligence and the Nazis, p. 375-418. Pionnier, le journaliste E.H. Cookridge, agent de renseignements des Anglo-Américains pendant la guerre, Gehlen, spy of the century, London, Hodder and Stoughton, 1971.

[26] Puis au suicide (1965), Hersh, The old boys, et Simpson, Blowback, index Wisner.

[27] https://en.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzezinski

[28] Cette seule incidente, Peter Novick, The Holocaust in American Life, Boston, Houghton Mifflin, 1999, devenu L’holocauste dans la vie américaine, Paris, Gallimard, 2001, indispensable, et David Wyman, The Abandonment of the Jews : America and the Holocaust 1941-1945, New York, Pantheon Books, 1984, devenu L’abandon des juifs. Les Américains et la Solution finale, Paris, Flammarion, 1987.

[29] Breitman et Goda, Hitler’s Shadow, chapitre 5, passim, (et Simpson, Blowback, chapitre 12 et Rossolinski-Liebe, Bandera, chapitre 7).

---

Traduction allemande

Bandera und der ukrainische nazismus: champions deS « WEStENS »

Annie Lacroix-Riz, emeritierte Professorin für neuzeitliche Geschichte, Universität Paris 7

Tobias Baumann, traducteur plurilingue et historien à Berlin / mehrsprachiger Übersetzer und Historiker in Berlin

Der Ukraine-Krieg wurde von Russland nach acht Jahren ukrainisch-westlicher Aggression (2014-2022) gegen die russischsprachigen Menschen in der Ostukraine begonnen. Ihre 14.000 Toten, überwiegend Zivilisten, hatten unsere Mainstream-Medien ebenso wenig interessiert wie die Todesfälle im Irak, in Serbien, Afghanistan und Syrien, die seit 1991 von den USA angegriffen werden. Die Nordamerikaner streben weltweit nach der Kontrolle über Öl, Gas und andere Rohstoffe und zwar unter dem Deckmantel der NATO, die seit ihrer Gründung (1950) einem einzigen US-Kommando untersteht. Die westliche Koalition, die das offizielle russische Ziel der « Entnazifizierung », welche im Februar 2022 angekündigt wurde und den « politischen Prinzipien » des Protokolls der Potsdamer Konferenz (1. August 1945)[1]  entspricht, von Anfang an lächerlich gemacht hat, behauptet, im Namen der « Demokratie » (neuer Name für die « Freie Welt » während der Sowjetzeit) gegen Russland zu handeln. Als der Krieg weiterging, entwickelte der « Westen » das Konzept der « Demokratie » weiter und « deckte » die Verehrung des « verbündeten » ukrainischen Staates für seine Vorkriegs- und Kriegsverbrecher. So erhebt er den ukrainischen Nazi Stepan Bandera (1909-1959) zum Herold der « ukrainischen Unabhängigkeit »: Ein kleiner Schönheitsfehler, dass er ihm und der ukrainischen « Demokratie » nach dem Maidan die Förderung von Nazi-Gruppierungen ebenso verzeiht wie die Knüppel, die der Milliardär Selenski, ein würdiger Nachfolger des Milliardärs Poroschenko, dem ukrainischen Volk verabreicht: Zerstörung des Arbeitsgesetzes, von den Arbeitszeiten bis zu den Löhnen, und Verbot von Oppositionsparteien und -zeitungen, wie von den US-amerikanischen « Investoren » gefordert.

DIE UKRAINISCH-AMERIKANISCHE « DEMOKRATIE » SEIT 2004: « NATIONALHELD » UND US-AMERIKANISCHE ÖLMAGNATEN

Bandera ist erst seit der amerikanischen « orangenen Revolution » von 2004 und vor allem seit dem von Washington gegen eine untragbare, legale, aber prorussische ukrainische Regierung organisierten Maidan-Putsch im Februar 2014 zu einem « Nationalhelden » geworden. Die stellvertretende Außenministerin für politische Angelegenheiten, Victoria Nuland, eine neokonservative Madonna des National Endowment for Democracy (CIA) und zwanghafte Russophobikerin (sowie Sinophobikerin), hat ihren ukrainischen Posten seit 1993 unter demokratischer oder republikanischer Führung (außerhalb der Präsidentschaft Trumps) inne. Sie gestand am 13. Dezember 2013 vor dem National Press Club auf einer vom Ölkonzern Chevron[2] finanzierten Konferenz und am 15. Januar 2014 vor dem außenpolitischen Ausschuss des Senats, dass die US-Regierung seit dem Zusammenbruch der UdSSR « fünf Milliarden Dollar ausgegeben » habe, um der « Demokratie » in der Ukraine zum Sieg zu verhelfen, und dass Chevron am 5. November zuvor einen Vertrag über Investitionen in Höhe von zehn Milliarden Dollar für Bohrungen unterzeichnet habe, welche die « Abhängigkeit des Landes von Russland »[3] beenden würden. Frau Nuland, die Kantinenwirtin der Maidan-Putschisten, hat seitdem die ukrainischen Regierungen ausgeheckt und zusammen mit dem Rest des Staatsapparats die intensive Aufrüstung der Ukraine vorangetrieben, die Washington ab Juli 2021 de facto in die NATO-Operationen integriert hat.

Die Vertrautheit der USA mit dem ukrainischen Nationalsozialismus im Allgemeinen bestand schon vor dem Zusammenbruch der UdSSR. Ihr Interesse an der ukrainischen Ali-Baba-Höhle hat, wie das aller Imperialismen, seit der « Öffnung » des zaristischen Russlands, das ihnen seine moderne, konzentrierte Wirtschaft – vom Bankwesen bis zu den Rohstoffen – überlassen hatte, nie aufgehört. Da das Deutsche Reich vor allem seit dem Ersten Weltkrieg lange Zeit die Hauptrolle in der Ukraine spielte, begleiteten die amerikanischen Banken in der Zwischenkriegszeit die des Deutschen Reiches. Allerdings spielten sie nur eine untergeordnete Rolle, wie es der deutsche Primat damals diktierte.

DIE DEUTSCHE ÄRA DES UKRAINISCHEN NAZISMUS

Denn das Deutsche Reich, das 1922 als erste Macht Russland anerkannte, behielt die Oberhand in Sowjetrussland, das von der imperialistischen « internationalen Gemeinschaft » als Paria behandelt wurde. Selbst in der Ukraine, die es 1918 (bis zu seiner Niederlage im November) dem von 1918 bis 1920 von vierzehn imperialistischen Mächten von allen Seiten angegriffenen Russland abgerungen hatte,[4] und das die Bolschewiken seit 1920 zurückeroberten. Durch die Anerkennung des Sowjetstaates gewann Berlin seine Fähigkeit zurück, Schaden anzurichten, und wurde dabei vom Vatikan « gedeckt »: Die Kurie war seit dem Ende des 19. Jahrhunderts und verstärkt seit 1914 eine Hilfstruppe des Reiches und beauftragte den katholischen Klerus in Deutschland mit Militärspionage zur Vorbereitung des geplanten neuen Angriffs.[5]

Die Bandera-Nazis in der Vorkriegszeit

In diesem Umfeld wuchs Bandera auf, geprägt durch den ostgalizischen (westukrainischen) Uniatismus, der seit 1595-1596 die Kriegswaffe der römisch-apostolischen Kirche gegen die Orthodoxie war. Als Sohn eines unierten Priesters wurde er wie seine Altersgenossen unter Andrej Szepticky, dem 1900 ernannten unierten Bischof von Lemberg (polnisch Lwow, russisch Lvov, ukrainisch Lviv), zu fanatischem Hass auf Polen, Russen, Juden und Andersgläubige erzogen. Der russophobe, polonophobe und schockierend antisemitische Szepticky sollte wie alle seine Vorgänger die Orthodoxen im Osten bekehren, eine Aufgabe, die mit der germanischen Eroberung verbunden war. Da Pius X. seit 1907 die mächtigen Hohenzollern den sterbenden Habsburgern vorzog, begleitete der Bischof bis zu seinem Tod (November 1944) den Drang nach Osten des kaiserlichen, « republikanischen » und Hitlerschen Reiches.

Das Deutsche Reich, das vor 1914 den « ukrainischen Autonomismus » gegen Russland finanziert hatte, verwandelte die Ukraine während des Ersten Weltkriegs in eine militärische Hochburg. Seit 1929 unterhielt Berlin die « Organisation Nationalistischer Ukrainer » (OUN), die Stefan Bandera (20), der « Führer der ukrainischen Terrororganisation in Polen », zusammen mit seinen treuen Leutnants Mykola Lebed und Jaroslaw Stetsko gegründet hatte. Sie beteiligten sich an der antisowjetischen Kampagne über die « genozidale Hungersnot in der Ukraine », welche der kanadische Fotograf und Gewerkschaftsaktivist Douglas Tottle, ein Pionier der Erforschung des ukrainischen Nationalsozialismus, bereits 1987 beschrieben hatte.[6] Diese Kampagne wurde vom Deutschen Reich und dem Vatikan im Sommer 1933 gestartet, d. h. nachdem die ausgezeichnete Ernte im Juli die Hungersnot beendet hatte; von allen ihren Verbündeten, einschließlich Polen, eifrig weiterverbreitet, mit Lwow als Zentrum, und bereitete ideologisch die Eroberung der Ukraine vor. Berlin und der Vatikan hatten sich in einem der beiden geheimen Artikel des Reichskonkordats vom Juli 1933 verpflichtet, sie gemeinsam durchzuführen.[7]

Auch in Polen leisteten die Banderisten große Dienste, nicht nur gegen die Juden, sondern auch gegen den Staat. Bandera und Lebed ermordeten am 15. Juni 1934, dem Glanzjahr deutscher Attentate auf Staatsoberhäupter und Minister, den polnischen Innenminister Bronisław Pieracki, obwohl er wie seine Chefs Pilsudski und Beck in Ekstase über den « deutschen Freund » war. Die OUN-Nazis spielten in Ostgalizien, so schrieb Grzegorz Rossolinski-Liebe 2014 in seiner Standard-Dissertation über Bandera, die gleiche Rolle wie die kroatischen Ustascha unter Ante Pavelitsch, die slowakischen Nazis der Hlinka-Partei, die rumänischen Eisernen Garden und andere osteuropäische Nazis: Mit Reichsmark vollgestopft, hatten sie alle « Faschismus, Antisemitismus, Rassensuprematismus, Kriegskult und eine ganze Reihe von rechtsextremen Werten übernommen ».[8] Um seine deutschen « Freunde » nicht zu brüskieren, wandelte Warschau die (erst) 1936 verhängte Todesstrafe für Bandera und Lebed in lebenslange Haft um. Die deutschen Besatzer ließen sie nach der Invasion im September 1939 wieder frei.

Die Bandera-Nazis im Zweiten Weltkrieg

Seitdem war die unierte OUN, die in der slowakischen und polnischen Ukraine stark war (in der Sowjetukraine fehlte sie), der Lakai des Deutschen Reiches. Sie wurde 1939/40 in die OUN-M und OUN-B unter Andrej Melnik bzw. dem Trio Bandera-Lebed-Stetsko unterteilt, die nur durch ihre vordergründige Meinungsverschiedenheit über die « ukrainische Unabhängigkeit » gespalten waren: Melnik sprach nicht mehr davon, Bandera hielt mit dem Verb « die Unabhängigkeit » hoch, die das Reich um keinen Preis wollte.

Die beiden OUN halfen der Sipo-SD (Gestapo) und der Abwehr bei der Vorbereitung der Besetzung Polens und später der UdSSR. Ihre Mitglieder bevölkerten die « Polizeiakademien » im besetzten Polen und steigerten ihre Verheerungen nach Barbarossa: An der Seite der Wehrmacht liquidierten sie sofort 12.000 Juden in Ostgalizien und hörten nicht mehr auf. Als Handlanger der Sipo-SD folterten und vernichteten sie unerbittlich mit dem Segen unierter Geistlicher, darunter Szepticky, der die Banderisten in der 14. Legion der Waffen-SS Galizien (1943-1944) und anderswo segnete. In den Einsatzkommandos, Gefängnissen, Konzentrationslagern und anderswo massakrierten beide OUN die « Feinde der ukrainischen Nation »: « illoyale » Ukrainer, Juden aller Nationalitäten, Russen und nichtjüdische Polen, darunter die 100.000 von Wolhynien, eine Heldentat Banderas, welche die derzeitigen (fälschlich) idyllischen Beziehungen zwischen Warschau und Kiew stört. In Polen und der UdSSR spielten diese Meister der « ethnischen Säuberung » bis zur vollständigen sowjetischen Befreiung der Ukraine (Lemberg, Juli 1944) bei der « Vernichtung der Juden » eine ähnliche Rolle wie die « Satellitenstaaten [des Reiches] par excellence » (Kroatien und Slowakei).[9] Der offizielle, sehr nebensächliche Konflikt zwischen Berlin und den Banderisten über die ukrainische « Unabhängigkeit » brachte Bandera und Stetsko 1942 die Inhaftierung im « Ehrenlager » in Sachsenhausen (30 km von Berlin entfernt) ein. Der geflohene Lebed führte in ihrem Namen die « Ukrainische Aufstandsarmee » (UPA) an: 1942 aus diesen Hilfspolizeien der Wehrmacht und der SS gebildet, liquidierte die UPA gemeinsame Feinde.

Bandera und Stetsko sollen bis September 1944 aus ihrem Hotel-« Ehrenbunker » befreit worden sein, wie sie im Nachhinein gegenüber der CIA erzählten. Im Juli 1944 hatte ein Großteil der Massenmörder die Ukraine in deutschen Transportern verlassen. Berlin gründete für seine ukrainischen Nazis den « Obersten Ukrainischen Befreiungsrat » (UHVR) und im November 1944 ein « Ukrainisches Nationalkomitee », das mehrheitlich aus Banderisten bestand. Das war ein Beweis für « nationalen und antinazistischen Widerstand »! Die sowjetische Eroberung Berlins führte sie nach München, dem historischen Zentrum des inneren Nationalsozialismus und der Ausbreitung des Deutschtums in der Zwischenkriegszeit,[10] das im Frühjahr 1945 zu einer der Hauptstädte der amerikanischen Besatzungszone wurde. Von den « 250.000 Ukrainern », die sich 1947 « in Deutschland, Österreich und Italien » als angebliche « Vertriebene » niedergelassen hatten, « waren viele nachweislich Mitglieder oder Sympathisanten der OUN ».[11]

Der Rest der OUN-UPA-Verbrecher war im nunmehr sowjetischen Ostgalizien geblieben, wo sie im Untergrund unter der Führung ihrer unierten Kleriker immer noch Massaker verübten: « In der Westukraine » töteten « Zehntausende » von ihnen « 35.000 sowjetische Armee- und Parteikader zwischen 1945 und 1951 »,[12] von ihren ausländischen Freunden gelenkt, nicht mehr nur von den Deutschen, sondern auch von den Amerikanern.

Von der Post-Stalingrad-Legende vom Kampf für die nationale Unabhängigkeit zu den Artikeln in Le Monde vom Januar 2023

Als sich nach Stalingrad die Niederlage des Deutschen Reiches abzeichnete, begann die OUN-UPA, sich eine « Widerstands »-Geschichte zu erfinden: Diese Legende ist der Schlüssel zur heutigen russophoben Propaganda und wurde im gesamten « Westen » verbreitet, als die Bandera-Clique offiziell zum « Verbündeten » gegen die UdSSR wurde. So entwickelte sich der Mythos vom « Widerstand der ukrainischen Nationalisten », der ebenso antinazistisch wie antibolschewistisch war, und der nun von der großen « westlichen » Presse gepflegt wird. Le Monde widmete Bandera am 7. und 8. Januar zwei Artikel, die sich mit diesem naiven Helden der ukrainischen Unabhängigkeit befassten. Der erste, « Stepan Bandera, l’antihéros ukrainien glorifié après l’agression russe » („Stepan Bandera, der ukrainische Antiheld, der nach der russischen Aggression verherrlicht wurde“), trieb die Nachsicht so weit, dass es, vielleicht aufgrund der zahlreichen Reaktionen, einen zweiten Artikel gab. Der Titel war ansprechender: « Krieg in der Ukraine: Der Mythos Bandera und die Realität eines Nazi-Kollaborateurs ».   Bandera « kämpfte mit allen Mitteln, um die Ukraine von den aufeinanderfolgenden Jochs Polens und der Sowjetunion zu befreien ». Er arbeitete mit « Nazi-Deutschland » nur für dieses edle Ziel zusammen, das ihn in Hitler « einen möglichen Verbündeten sehen ließ, um die ukrainische nationale Revolution gegen den sowjetischen Unterdrücker zu starten, der neben anderen Gräueltaten die große Hungersnot von 1932-1933, den Holodomor, inszeniert hatte, bei der 3 bis 5 Millionen Ukrainer dezimiert wurden. » Bandera hatte also viele Ausreden.

Die beiden Artikel, die mit großen Lügen und Auslassungslügen gespickt sind, machen aus Bandera « ein Symbol des Widerstands und der nationalen Einheit », einen komplexen und « umstrittenen » Helden. Diese Bezeichnung empörte Arno Klarsfeld, den nun die « westliche » Glorifizierung der ukrainischen Nazis alarmiert: « Le Monde wird zu einer voreingenommenen und verlogenen Zeitung: Bandera ist keine `umstrittene´ Figur, er hat aktiv am Holocaust teilgenommen. Wie würde Le Monde Göring bezeichnen? Auch er ist `umstritten´ … eine Schande für eine seriöse Zeitung!!! das ist wirklich beschämend. » Am 15. März 2014 gab die Zeitung noch zu, dass der Maidan-Putsch die Nazis an die Spitze der Ukraine gebracht habe. Allerdings mit ihrer Russophobie, die sie vom Vorgängerorgan des Comité des Forges, Le Temps, geerbt hatte: « Die ukrainische extreme Rechte, ein unverhofftes Ziel für Moskau. Die Sichtbarkeit der ultraminoritären Neonazi-Gruppierungen auf dem Maidan nährt die russische Propaganda gegen die neue Macht in Kiew ». Begründet oder nicht? Die Geschichtswissenschaft hatte bereits 1987 mit Tottle über die « genozidale Hungersnot », die Massaker und die Betrügereien der OUN-OPA über ihre Aktivitäten von 1929 bis 1945 Fortschritte gemacht.[13] Rossolinski-Liebe ‑ dessen persönliche Sicherheit nach der « orangenen Revolution » in der Ukraine bedroht und dessen Vorträge verboten wurden – hat das Bild über den absoluten Verbrecher Bandera vervollständigt. Der Artikel in Le Monde vom 8. Januar erwähnt seine These, ohne ein Wort über ihren Inhalt zu verlieren, und das aus gutem Grund.

DIE AMERIKANISCHE VORMUNDSCHAFT ÜBER DIE UKRAINISCHE FRAGE SEIT 1944/45

Die ukrainisch-nazistischen Helden der « nationalen Unabhängigkeit » hatten einen großen Anteil an den langen Vorbereitungen für die gegenwärtige amerikanische Ära der Ukraine. Die USA schlossen Russland im Allgemeinen und die Ukraine im Besonderen in ihr Ziel der Welteroberung ein, mussten sich hier aber in der deutschen « Europa »-Ära mit einer untergeordneten Rolle begnügen.[14] Das amerikanische Finanzkapital hatte sich seit 1919 mit dem deutschen Kapital in Osteuropa verbündet. Seine große Presse, darunter Hearst als Sprachrohr der deutsch-amerikanischen Kreise, beteiligte sich ab 1935 an der Kampagne über die « genozidale Hungersnot in der Ukraine » – fünfzig Jahre vor dem Reaganschen Getöse über den « Holodomor » (so sein neuer Name).[15] Das Ende des Zweiten Weltkriegs läutete die Stunde, wenn nicht der Ablösung des Reichs, so doch der Zusammenarbeit mit den Erben des Reichs, die unter anderem die Eroberung der Ukraine zum Ziel hatte.

Die amerikanische Strategie, ganz Europa zu erobern, offenbarte sich zwischen dem von Anfang an verhassten territorialen Kompromiss von Jalta im Februar 1945 und der endgültigen Entscheidung 1947/48, nicht nur die sowjetische Einflusszone, sondern auch den sowjetischen Staat mit ihr zu liquidieren. Mit dieser Aufgabe wurden Frank Wisner und George Kennan betraut. Wisner, ein Wirtschaftsanwalt von der Wall Street, war 1944 von dem Wirtschaftsanwalt Allen Dulles, seit November 1942 Chef des OSS-Europa in Bern, nach Rumänien geschickt worden: Man sollte diesem Land, das Meister antisemitischer Massaker war, eine sowjetische Zukunft ersparen, indem man mit den Eliten, die in diese Massaker verwickelt waren, verhandelte.[16] Kennan, ein Diplomat, hatte seine Karriere seit 1931 in Riga (Lettland) und dann in verschiedenen Positionen damit verbracht, die UdSSR zu bekämpfen.[17] Das State Department beauftragte daher dieses Tandem im Rahmen der im Juli 1947 gegründeten CIA (offizieller Nachfolger des OSS) mit der Umsetzung der Direktive 10/2 des National Security Council vom 18. Juni 1948, die die allgemeine Liquidierung des europäischen Sozialismus vorschrieb.[18] Als Star des Kalten Krieges warnte der seit seiner Pensionierung vernünftige Kennan Washington vergeblich davor, mit der NATO nach 1991 gen Osten gegen Russland zu expandieren.[19]

Die Ukraine nahm in dieser Linie eine zentrale Rolle ein, und Washington stützte sich auf die Erfahrung, dass (West-)Deutschland nach einer Niederlage wieder zum Verbündeten wurde (wie nach dem Ersten Weltkrieg). Der Historiker Christopher Simpson beschrieb bereits 1988 die unglaubliche Rettung und Wiederverwertung europäischer Kriegsverbrecher durch das OSS und seine Nachfolger (« Strategic Services Unit » und später CIA), allen voran Deutsche und Ukrainer. Harry Rositzke, seit 1945 in München Leiter der « geheimen Operationen innerhalb der UdSSR » der ukrainischen Nazis – und ein loyaler Agent, der keine Namen nannte – gab 1985 zu: « Wir wussten genau, was wir taten. Die Grundlage des Jobs war es, jeden Abschaum zu benutzen, solange er antikommunistisch war ».[20] Die amerikanischen Historiker Breitman und Goda, Spezialisten für den « Holocaust » und reguläre Mitarbeiter des US-Außenministeriums, haben das Dossier 2010 vervollständigt.

Washington brauchte den Vatikan dringend, der als Massenretter von Kriegsverbrechern über den europäischen Klerus seine Zusammenarbeit mit den Erben des Deutschen Reichs fortsetzte, sie aber an seine Ausrichtung auf die Vereinigten Staaten als Herrscher über « Westeuropa » und große Geldgeber (für inländische, italienische und internationale Zwecke) anpasste. Die Kurie verwaltete weiterhin ihren unierten Pool in Lemberg über Prälaten und Untergrundpriester. Nachfolger des im November 1944 verstorbenen Szepticky war der Chef-Banderist Ivan Bucko, ein ehemaliger « Weihbischof von Lemberg » (seit 1929), der an den Vorbereitungen für Barbarossa und der gescheiterten « Rechristianisierung » der Russen beteiligt war. Washington ließ diesen « vatikanischen Experten für ukrainische Fragen mit radikal antirussischen Ansichten » im Sommer 1945 als « Apostolischen Visitator der Ruthenen der Ukrainischen Armee » (OUN-UPA) zu, der bis 1971 in Rom das Oberhaupt der « Ukrainer in Westeuropa » war.[21]

Bereits im Juli 1944, kurz bevor die Rote Armee in Lemberg einmarschierte, hatten die Massenmörder des « Obersten Ukrainischen Befreiungsrats » (UHVR), Prälaten eingeschlossen, unter römischen Fittichen « mit den westlichen Regierungen » verhandelt. Die britischen und amerikanischen Rivalen-Alliierten arbeiteten mit den Gruppen zusammen, die einerseits von Bandera-Stetsko (80% des ukrainischen Personals in den « Lagern für Vertriebene in Australien, Kanada, Großbritannien, den USA und anderen westlichen Ländern Ende der 1940er Jahre ») und andererseits von Lebed und dem unierten Prälaten Ivan Hrinioch, der Verbindungsmann zum Vatikan war, angeführt wurden.[22]

Die Amerikaner hatten bereits im Mai 1945 den Nazi-General (Mitglied der NSDAP) der Wehrmacht Reinhard Gehlen in der Nähe von München als Chefspion übernommen und eingesetzt: Gehlen, Chef des « deutschen militärischen Nachrichtendienstes an der Ostfront » in der besetzten UdSSR (Fremde Heere Ost, FHO), war für die « Verhöre » zuständig und hatte die sowjetischen Kollaborateure in allen besetzten Gebieten, einschließlich der Ukraine, geleitet und seit 1942 die Wlassow-Armee aufgebaut. Diese Soldaten der Roten Armee, die sich der Wehrmacht angeschlossen hatten, um nicht zugrunde zu gehen, bildeten kriminelle Banden, die in der UdSSR und 1943/44 sogar gegen die französischen Widerstandskämpfer vorgingen ebenso wie die unierten Nazis.[23] Gehlen, ein großer Kriegsverbrecher, erhielt 1945 immense Verantwortung: Geheimdienst- und subversive Aggressionsspionage gegen die UdSSR, aber auch antikommunistische Aktionen in der amerikanischen Zone. Adenauer, der ihn ebenso schätzte, übertrug ihm bei der Gründung der Bundesrepublik Deutschland im Herbst 1949 seinen Geheimdienst: Der große Nazi Gehlen leitete also den Bundesnachrichtendienst (BND) bis zu seiner Pensionierung 1968.[24] Angesichts der deutschen Erfahrung, die er seit den 1930er Jahren gesammelt hatte, war sein Beitrag in der Ukraine entscheidend. Da Gehlen ausschließlich von ehemaligen Nazis umgeben war, darunter seine ehemaligen Stellvertreter in der besetzten UdSSR, setzte er die deutsch-ukrainische Zusammenarbeit ohne Bruch fort.

London und Washington arbeiteten zusammen und wetteiferten im Einsatz von Bandera und seinen Schergen. Washington war diskreter, ließ aber zu, dass sich die Banderisten (in der Mehrheit) und andere Mitglieder der OUN in München und Umgebung neu formierten. Die alliierten Rivalen weigerten sich unter allen Vorwänden, Bandera und andere « geflüchtete » ukrainische Kriegsverbrecher an die UdSSR auszuliefern, die seit Anfang 1946 nach ihnen verlangte, um sie vor Gericht zu stellen. Die Amerikaner halfen Bandera, sich ab August 1945 in München niederzulassen, fälschten für ihn Ausweise (auf den Namen Stefan Popel) und andere gefälschte Dokumente, darunter eines über « Interniert in Nazi-Konzentrationslagern vom 15. September 1941 bis 6. Mai 1945 [und] befreit aus dem Konzentrationslager Mauthausen », eine der Legenden der heutigen « westlichen » Presse. Sie brachten ihn unter und verschafften ihm zahlreiche Vergünstigungen, darunter eine Reihe von Journalistenausweisen, auch für eine « französische » Zeitung.

Die CIA beauftragte Gehlen und seinen BND mit der « Bearbeitung » des kompromittierenden Bandera im Dienste der militärischen « Operationen » in der Ukraine – welche immer noch als geheim klassifiziert sind. Bandera berichtete direkt an Heinz Danko Herre, Gehlens ehemaligen Stellvertreter in der Fremde Heere Ost, der unter anderem in der Wlassow-Armee eingesetzt war und als « Gehlens Hauptberater » beim BND Bandera verehrte: « Wir kennen ihn seit etwa 20 Jahren, und er hat in und außerhalb Deutschlands mehr als eine halbe Million Anhänger. » Washington verschleppte Banderas seit 1955 gestellten Antrag auf ein Visum für die USA, aber der BND wollte seinen geliebten Bandera direkt mit den ukrainischen Nazis in Amerika in Kontakt bringen, die seit Ende der 1940er Jahre zu Zehntausenden eingewandert waren: Die Komplizenschaft zwischen der CIA und dem US-Justizministerium ermöglichte es, gegen das Gesetz zu verstoßen, das Nazis die Einwanderung untersagte. « Die CIA-Beamten in München » stimmten schließlich der Erteilung des Visums im Jahr 1959″ zu, aber Bandera konnte nicht in die USA gelangen: Ein KGB-Agent richtete ihn am 15. Oktober 1959 in München hin, da die Sowjets beschlossen hatten, dass sie sich die Wiederbelebung der Allianz zwischen der deutschen Spionage und den ukrainischen Fanatikern nicht leisten konnten » (Breitman und Goda). Aus diesem Grund weitete der heutige « Nationalheld » der « unabhängigen » Ukraine seine Aktivitäten nicht über den Atlantik aus.

Washington setzte seine Arbeit in der Ukraine und Umgebung, insbesondere in der Tschechoslowakei, in Zusammenarbeit mit dem BND fort, wobei « die CIA Geld, Vorräte, Ausbildung, Funkverbindungen und Fallschirmabwürfe für die ausgebildeten Agenten » der UPA bereitstellte. In den Vereinigten Staaten selbst beförderte die CIA andere banderistische Verbündete zu Vorboten der ukrainischen « Demokratie », wie Mykola Lebed, ein « notorischer Sadist und Kollaborateur der Deutschen », der Anfang 1945 mit Allen Dulles in Bern Kontakt aufgenommen hatte: Sie ließ diesen « Anführer, der für `Massenmorde an Ukrainern, Polen und Juden´ verantwortlich war » und von osteuropäischen Einwanderern denunziert worden war, einwandern, siedelte ihn als « ständigen Residenten » in New York an und ließ diesen Anführer der « ukrainisch-nationalen » Propaganda in den USA einbürgern. Seit 1955 wurden « Flugblätter aus Flugzeugen über der Ukraine abgeworfen und Radiosendungen mit dem Titel Nova Ukraina aus Athen für ukrainischen Konsum gesendet ». Alle NATO-Länder wurden zu diesem Zweck mobilisiert.

Als das ungarische Fiasko vom November 1956 die Militäraktionen in Osteuropa gestoppt hatte (und den obsessiven Wisner in den Wahnsinn trieb)[25], blühte eine sogenannte « gemeinnützige Organisation » (die wie alles andere von der CIA finanziert wurde) namens Prolog auf, welche die Ukraine mit antisowjetischer Propaganda überschwemmen sollte. Hrinioch, Lebeds Stellvertreter, leitete den Münchner Ableger der Organisation, die « Ukrainische Gesellschaft für Auslandsstudien ». Im Jahr « 1957 sendete Prolog 1.200 Radioprogramme mit 70 Stunden pro Monat und verteilte 200.000 Zeitungen und 5.000 Flugblätter. » Sie organisierte den Vertrieb von « Büchern ukrainischer nationalistischer Schriftsteller und Dichter » auch in der Sowjetukraine « bis zum Ende des Kalten Krieges ». Sie « finanzierte die Reise ukrainischer Studenten und Akademiker zu Hochschulkonferenzen, internationalen Jugendfestivals » und anderen Veranstaltungen: Nach ihrer Rückkehr erstatteten die Geförderten der CIA Bericht. Prolog war die einzige « Verbindungsorganisation für die Operationen der CIA in Richtung der Ukrainischen Sowjetrepublik und ihrer 40 Millionen ukrainischen Bürger ».

In den 1960er Jahren bekehrten sich die amerikanischen Banderisten, darunter Lebed, öffentlich zum Philosemitismus und prangerten systematisch « die Sowjets wegen ihres Antisemitismus » an, ein Thema, das heutzutage sehr beliebt ist. Der polnisch-amerikanische katholische Aristokrat Zbigniew Brzezinski, seit den 1950er Jahren eine tragende Säule der permanenten Subversion der UdSSR und der Spaltung der Ukraine und Russlands,[26] befürwortete 1977 als Nationaler Sicherheitsberater von Jimmy Carter die Ausweitung dieses großartigen Programms. In den 1980er Jahren, zwischen Carter und Ronald Reagan, diversifizierte Prolog in Richtung « andere sowjetische Nationalitäten, zu denen auch jüdische sowjetische Dissidenten gehörten – höchste Ironie », so Breitman und Goda. Geniale Taktik, nach Jahrzehnten der Feindseligkeit oder Gleichgültigkeit gegenüber europäischen Juden,[27] da die « westliche » Propaganda die einst als jüdisch-bolschewistisch verhasste UdSSR in ein Symbol des Antisemitismus verwandelte.

Die US-amerikanisch-deutsch-ukrainisch-nazistischen Operationen gegen die UdSSR und Osteuropa, die zunächst « Kartell », dann « Aerodynamic » und in den 1980er Jahren « Qrdynamic », « Pddynamic » und « Qrplumb » genannt wurden,[28] hatten nie aufgehört. Die Studie von Breitman und Goda endet 1990, « an der Schwelle zum Zusammenbruch » der UdSSR: In der Ukraine war alles bereit für die nächste Phase, die von Frau Nuland und ihren Leuten geleitet wurde.

---

[1] La Documentation, frz., n° 664, 10.07.1947, online.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=rPVs5VuI8XI

[3] https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm

[4] Ausgenommen China; in Russland fielen  damals« demokratische » Staaten ein der bekannten russophoben Koalition der NATO von 2022, daruter die Vereinigten Staaten, das frühere britische Weltreich (Kanada und Australien inbegriffen), Frankreich, Japan, Polen, Italien (vollständige Liste: https://fr.wikipedia.org/wiki/Intervention_alli%C3%A9e_pendant_la_guerre_civile_russe )

[5] Lacroix-Riz, Le Vatican, l’Europe et le Reich de la Première Guerre mondiale à la Guerre froide (1914-1955), Paris, Armand Colin, 2010, Kapitel 6 und passim.

[6]  Tottle, Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard, Toronto, Progress Book, 1987, online, Kapitel 1-2.

[7] Le Vatican, l’Europe et le Reich, Kapitel 7, S. 332-333 ; und https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

[8] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist.Fascism, Genocide and Cult, Stuttgart, ibidem Press, 2014.

[9] Le Vatican, l’Europe et le Reich, Kapitel 7, S. 332-333 ; und https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

[10] Le Vatican, l’Europe et le Reich, passim.

[11] Richard Breitman et Norman Goda, Hitler’s Shadow : Nazi War Criminals, US Intelligence and the Cold War, Nationalarchive, 2010, http://www.archives.gov/iwg/reports/hitlers-shadow.pdf, S. 76, und das gesamte Kapitel 5 « Collaborators : Allied intelligence and the Organization of Ukrainian Nationalists », S. 73-97 (übersetzt ins Französische À l’ombre d’Hitler. Les services secrets américains et les criminels nazis pendant la Guerre froide, Paris, J.-C. Godefroy, 2022, Kapitel 5 : « Collaborateurs : l’espionnage allié et l’organisation des nationalistes ukrainiens (OUN) »).

[12] Geoffrey Roberts, Les guerres de Staline, Paris, Delga, 2014 S. 437 (1. Ausgabe, Stalin’s Wars, 2006).

[13] Tottle, Fraud, Famine and Fascism, Kapitel 9, « Collaboration and collusion »

[14] Roman Dmowski, L’avenir de la Pologne, Kapitel « La question ukrainienne », dem Brief Nr. 396 beigefügte Übersetzung von Jules Laroche, Warschau, 24. August 1930, UdSSR 1918-1940, Bd. 678, Diplomatisches Archiv.

[15] « The Hearst press. The campaign continues »,Tottle, Fraud, Famine and Fascism, Kapitel 2, S. 13-21.

[16] Burton Hersh, The American Elite and the origins of the CIA, New York, Scribners, 1992, index Wisner.

[17] https://en.wikipedia.org/wiki/George_F._Kennan#Diplomatic_career, bibliographie énorme.

[18] Bibliographie Lacroix-Riz. « Impérialismes dominants en Ukraine de l’avant 1914 au sauvetage-recyclage germano-américain des criminels de guerre bandéristes (1890-1990) », chapitre de La Russie sans œillères, Paris, Delga, p. 145-169, 2022.

[19] Entretien James Peck, professeur d’histoire adjoint, New York University, collaborateur de Kennan pour ses ouvrages depuis les années 1980, avec le journaliste chinois Xia Wenxin, Global Times (GT), 29 mars 2022, https://www.globaltimes.cn/page/202203/1257094.shtml

[20] Interview du 16 janvier 1985, citée in Simpson, Blowback, p. 159, ce chapitre 12, et index Bandera et Lebed ; Rositzke, The CIA’s Secret Operations : espionage, counterespionage, and covert action, New York, Routledge, 2019 (1^e édition, 1977).

[21] Le Vatican, l’Europe et le Reich, chap. 10-11, sur l’Ukraine soviétique, p. 614-615 et index Bucko.

[22] Mêlés, Breitman et Goda, Hitler’s Shadow, p. 77, et Rossolinski-Liebe, Stepan Bandera, plus précis, p. 280.

[23] Lacroix-Riz, La Non-épuration en France de 1943 aux années 1950, Paris, Dunod-Armand Colin, 2019, poche, 2022, p. 47, 82.

[24] Simpson, Blowback ; Naftali, « Reinhard Gehlen and the United States », in Breitman et al., U.S. Intelligence and the Nazis, p. 375-418. Pionnier, le journaliste E.H. Cookridge, agent de renseignements des Anglo-Américains pendant la guerre, Gehlen, spy of the century, London, Hodder and Stoughton, 1971.

[25] Puis au suicide (1965), Hersh, The old boys, et Simpson, Blowback, Index Wisner.

[26] https://en.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzezinski

[27] Peter Novick, The Holocaust in American Life, Boston, Houghton Mifflin, 1999, und David Wyman, The Abandonment of the Jews: America and the Holocaust 1941-1945, New York, Pantheon Books, 1984.

[28] Breitman und Goda, Hitler’s Shadow, Kapitel 5, passim (und Simpson, Blowback, Kapitel 12 und Rossolinski-Liebe, Bandera, Kapitel 7).

---

              Bandera and Ukrainian Nazism championed BY the ‘West

Annie Lacroix-Riz, Professor Emeritus of Contemporary History, University of Paris 7

The Ukraine war was launched by Russia after eight years of Ukrainian-Western aggression (2014-2022) against the Russian-speaking people of eastern Ukraine. Their 14,000 deaths, mostly civilians, had interested our mainstream media as little as those in Iraq, Serbia, Afghanistan and Syria, all attacked, since 1991, by the United States in its global quest for control of oil, gas and other raw materials, under the cover of NATO – under sole American command since its foundation (1950). The Western coalition, which from the outset ridiculed the official Russian goal of « denazification » announced in February 2022 – in line with the « political principles » enshrined in the Potsdam Conference Protocol (1 August 1945)[1] – claims to be acting against Russia in the name of « democracy » (the new name for the « Free World » of the Soviet era). As the war goes on, the ‘West’ has asjusted the concept of ‘democracy’ and ‘covered up’ the veneration of the ‘allied’ Ukrainian state for its war and pre-war criminals. Thus it sets up the Ukrainian Nazi Stepan Bandera (1909-1959) as a symbol of « Ukrainian independence » : a slight flaw that it forgives him just like it forgives the post-Maidan Ukrainian « democracy » for the promoting of Nazi groupings and for the bludgeoning of the Ukrainian people by billionaire Zelenski, a worthy successor to the billionaire Poroshenko – destroying labour law, from working hours to wages, and banning opposition parties and newspapers, as required by US « investors ».

Ukrainian-American « democracy » since 2004: THE « national hero » and US oil majors

Bandera has only become a ‘national hero’ since the US ‘Orange Revolution’ of 2004, and especially since the February 2014 Maidan coup organised by Washington against an inacceptable Ukrainian government – legitimate but pro-Russian. Its orchestrator, the Deputy Secretary of State for Political Affairs, Victoria Nuland, a neo-conservative madonna of the National Endowment for Democracy (CIA) and compulsive Russophobe (and Sinophobe), has been in charge of her Ukrainian post since 1993, under both Democratic and Republican administrations (excluding the Trump presidency). She confessed on 13 December 2013 before the National Press Club, in a conference financed by oil group Chevron[2] , then on 15 January 2014 before the Senate Foreign Policy Committee, that the US government had, since the fall of the USSR, « spent five billion dollars » to bring « democracy » to Ukraine – and that Chevron had on 5 November signed a deal for $10 billion investment in drilling that would end the country’s « dependence on Russia »[3] . Ms Nuland, a sponsor of the May putschists, has since appointed Ukrainian governments and presided, along with the rest of the state apparatus, over the comprehensive rearmament of Ukraine, which Washington has effectively integrated into NATO operations since July 2021[4] .

US intimacy with Ukrainian Nazism in general preceded the fall of the USSR. Their interest in the Ukrainian treasure trove, like that of all imperialisms, has never ceased since the « opening up » of Tsarist Russia, which had handed over its modern, concentrated economy, from banking to raw materials. As the Reich had long been at the forefront of the Ukrainian scene, especially since the First World War, American banks co-operated with the Reich in the interwar period. But in the secondary role that German primacy dictated.

The German era of Ukrainian Nazism

For the Reich, the first power to recognise Russia in 1922, held sway in Soviet Russia, which was treated as a pariah by the imperialist ‘international community’. Even in the Ukraine, which it had wrested in 1918 (until its defeat in November) from Russia, which was besieged on all sides by fourteen imperialist powers from 1918 to 1920[5] , and which the Bolsheviks reconquered in 1920. ^eBy recognising the Soviet state, Berlin recovered its capacity to make trouble, ‘covered’ by the Vatican: as an auxiliary of the Reich since the end of the 19th century and even more so since 1914, the Curia commissioned the German Catholic clergy to carry out military espionage in preparation for the planned new assault[6] .

Nazi banditry in the pre-war period

It was in this context that Bandera grew up, a typical product of Eastern Galicia (Western Ukraine) Uniatism, the Roman Church’s weapon of war against Orthodoxy since 1595-1596. The son of a Uniate priest, he was raised like his peers in the fanatical hatred of Poles, Russians, Jews and other enemies, under the authority of Andrei Szepticky, the Uniate bishop of Lemberg (Lwow in Polish, Lvov in Russian, Lviv in Ukrainian) appointed in 1900. A Russophobe, Pole-hater and hardcore anti-Semite, Szepticky, like all his predecessors, had to convert the Orthodox in the East, a mission linked to the Germanic conquest. At first, he served Vienna, mistress of Eastern Galicia, then, since Pius X preferred the powerful Hohenzollerns to the moribund Habsburgs, the bishop assisted the imperial, « republican » and Hitlerian Reich’s Drang nach Osten (« push to the East ») until his death (November 1944).

The Reich, which before 1914 financed ‘Ukrainian autonomism’ against Russia, turned Ukraine into a military stronghold during the First World War. Since 1929, Berlin had  supported the « Organisation of Nationalist Ukrainians » (OUN) that Stefan Bandera (20), « head of the Ukrainian terrorist organisation in Poland », had founded with his loyal lieutenants Mykola Lebed and Yaroslav Stetsko. They participated in the anti-Soviet campaign on the « genocidal famine in Ukraine » described as early as 1987 by the Canadian photographer and trade unionist Douglas Tottle, a pioneer in the study of Ukrainian Nazism[7]. Launched by the Reich and the Vatican in the summer of 1933, i.e. after the excellent harvest of July had put an end to the famine, and zealously echoed by all their allies, including Poland, with Lwow as its centre, it prepared the ideological ground for the conquest of Ukraine. Berlin and the Vatican had committed themselves in one of the two secret articles of the Reich Concordat of July 1933 to carry out the task together[8] .

The Banderists also rendered great services in Poland, not only against the Jews but also against the state. Bandera and Lebed murdered the Polish Home Minister, Bronisław Pieracki, on 15 June 1934, the peak year of German attacks on heads of state and ministers, even though he, like his leaders, Pilsudski and Beck, was eager to please his  ‘German friends’. In Eastern Galicia, the OUN Nazis played, Grzegorz Rossolinski-Liebe wrote in 2014 in his seminal thesis on Bandera, the same role as Ante Pavelitch’s Croatian Ustashas, the Slovak Hlinka Party Nazis, the Romanian Iron Guards and other Eastern European Nazis: stuffed with marks, they had all ’embraced fascism, anti-Semitism, racial supremacism, war worship and a whole range of right-wing values’[9] . In order not to offend its German ‘friends’, Warsaw commuted Bandera’s and Lebed’s death sentences prounounced in (as late as) 1936 to life imprisonment. The German occupiers released them after the invasion of September 1939.

The Nazi bandits in the Second World War

Since then, the Uniate ONU, all-powerful in Slovak and Polish Ukraine (but absent from Soviet Ukraine), was the Reich’s lackey. It was subdivided in 1939-1940 into OUN-M and OUN-B, respectively led by Andrei Melnik and by the Bandera-Lebed-Stetsko trio, divided only by their disagreement for the show on « Ukrainian independence »: Melnik no longer brouhjt up, and Bandera only paid lip service to « independence », which the Reich did not want at any price.

The two OUNs helped the Sipo-SD (the Gestapo) and the Abwehr prepare for the occupation of Poland and later the USSR. Its members populated the ‘police academies’ of occupied Poland and increased their devastation after Barbarossa: alongside the Wehrmacht, they immediately liquidated 12,000 Jews in Eastern Galicia, and did not stop there. As Sipo-SD auxiliaries, they relentlessly tortured and exterminated, with the blessing of the Uniate clerics, including Szepticky, blesser of the banditry of the 14^e Legion of the Waffen SS Galicia (1943-1944) as well as others. In Einsatzkommandos, prisons, concentration camps and elsewhere, both ONUs massacred ‘enemies of the Ukrainian nation’: ‘non-loyal’ Ukrainians, Jews of all nationalities, Russians and non-Jewish Poles, including the Volhynia 100,000, a Bandera feat that disturbs the current (falsely) idyllic Warsaw-Kiev relationship. In Poland and the USSR, until the complete Soviet liberation of the Ukraine (Lvov, July 1944), these champions of ‘ethnic cleansing’ played the role of ‘satellite states [of the Reich] par excellence’ (Croatia and Slovakia) in the ‘destruction of the Jews’[10] . The official, much over-played, conflict, between Berlin and the Banderists on Ukrainian « independence », earned Bandera and Stetsko imprisonment in a « camp of honour » in Sachsenhausen (30 km from Berlin) in 1942. Lebed, on the run, led the « Ukrainian Insurgent Army » (UPA) on their behalf: formed in 1942 from the auxiliary police forces of the Wehrmacht and the SS, the UPA liquidated their common enemies.

Bandera and Stetsko were released from their hotel-like « bunker of honour » in September 1944, they later told the CIA. By July 1944, many of the mass murderers had left Ukraine in German vans. Berlin founded for its Ukrainian Nazis a « Ukrainian Supreme Liberation Council » (UHVR), then, in November 1944, a « Ukrainian National Committee »‑‑ with a Banderist majority. What convincing evidence of « national and anti-Nazi resistance » ! The Soviet capture of Berlin made them rush to Munich, the historical centre of internal Nazism and of the expansion of the Deutschtum since the interwar period[11] , which in spring 1945 became one of the capitals of the American occupation zone. Of the « 250,000 Ukrainians » settled in 1947 « in Germany, Austria and Italy », the so-called « displaced persons », « a large number were known members or sympathisers of the OUN »[12] .

The rest of the OUN-UPA criminals had remained in what was now Soviet Eastern Galicia, where they still massacred clandestinely, under the leadership of their Uniate clerics: « in Western Ukraine », « tens of thousands » of them killed « 35,000 Soviet army and party cadres between 1945 and 1951 »[13] , led by their foreign friends, not only Germans, but also Americans.

From the post-Stalingrad legend of the fight for national independence to the articles in Le Monde of January 2023

With the defeat of the Reich looming after Stalingrad, the OUN-UPA began to invent a ‘resistance’ story: key to current Russophobic propaganda, this legend was disseminated throughout the ‘West’ when the Bandera clique officially became ‘allies’ against the USSR. Thus the myth developed of a « resistance of Ukrainian nationalists » that was as anti-Nazi as it was anti-Bolshevik, and which is now propogated by the « Western » mainstream press. On 7 and 8 January, Le Monde devoted two articles to Bandera, this innocuous hero of Ukrainian independence. The first, « Stepan Bandera, l’antihéros ukrainien glorifié après l’agression russe » (Stepan Bandera, the Ukrainian anti-hero glorified after the Russian attack), was so over-indulgent that a second article was published, perhaps in response to the numerous reactions. The title was more engaging‑ « War in Ukraine: the myth of Bandera and the reality of a Nazi collaborator ». Bandera « fought by all means to free Ukraine from the successive yokes of Poland and the Soviet Union ». He collaborated with « Nazi Germany » only for this noble objective, which made him see in Hitler « a possible ally to launch the Ukrainian national revolution against the Soviet oppressor who had orchestrated, among other atrocities, the great famine of 1932-1933, the Holodomor, decimating 3 to 5 million Ukrainians. So he had plenty of excuses.

The two articles, full of patent lies and lies by omission, make Bandera « a symbol of resistance and national unity », a complex and « controversial » hero. This description outraged Arno Klarsfeld, who is now alarmed by the « Western » glorification of Ukrainian Nazis: « Le Monde is becoming a biased and disingenuous newspaper: Bandera is not a « controversial » figure – he actively participated in the Shoah. Would Le Monde also describe Goring as « controversial »?  How shameful for a serious newspaper!!! » On March 15, 2014, the newspaper was still admitting that, with the May coup,  Nazis were in power in Ukraine. No wonder, considering its Russophobia inherited from the organ of the Committee of the Forges, Le Temps, its predecessor, it read: « The Ukrainian far right, an unexpected target for Moscow. The focus on Maïdan’s ultra-minority of small neo-Nazi groups feeds Russian propaganda against the new power in Kiev ». So, do they have a point? Historical science had already advanced in 1987, thanks to Tottle, on the « genocidal famine », the massacres and the lies of the OUN-OPA as to its activities from 1929 to 1945[14] . Rossolinski-Liebe – whose personal safety was threatened and whose conferences were banned after the « orange revolution » in Ukraine – completed the picture on the undiscuted criminal Bandera was. The article in Le Monde of 8 January mentions his thesis, without going into its actual content.

The American tutelage on the Ukrainian file since 1944-1945

The Ukrainian-Nazi heroes of « national independence » played an important role in the long preparations for the present American era of Ukraine. In its goal of world conquest, the US included Russia in general, and Ukraine in particular, but had to content itself with a minor role in the era of German-led « Europe »[15] . American finance had been associated with German capital in Eastern Europe since 1919. Its mainstream press, including the Hearst group, a mouthpiece for German-American circles, participated in the ‘genocidal famine in Ukraine’ campaign from 1935 onwards – fifty years before the Reaganite fixation on ‘Holodomor’ (its new name)[16] . The end of the Second World War signalled the time, if not for the succession of the Reich, at least for collaboration with its heirs with a view, among other things, to conquering the Ukraine.

The American strategy of conquering the whole of Europe was revealed from the territorial compromise of Yalta in February 1945, which was despised from the outset, to the final decision in 1947-1948 to liquidate not only the Soviet zone of influence, but the Soviet state with it. The task was entrusted to Frank Wisner and George Kennan. Wisner, a Wall Street lawyer, had been sent to Romania in 1944 by Allen Dulles, the head of the OSS-Europe since November 1942, in Bern: it was necessary to avoid a Soviet future for this country, the champion of anti-Semitic massacres, by negotiating with its elites who had been involved in it[17] . Kennan, a diplomat, had spent his career, since 1931 in Riga (Latvia) and then in various posts, fighting the USSR[18] . The State Department therefore entrusted this tandem, within the framework of the CIA (official successor of the OSS) founded in July 1947, with the application of Directive 10/2 of the National Security Council of 18 June 1948, which prescribed the general liquidation of European socialism[19] . A Cold War star, Kennan, sensible in retirement, warned Washington, in vain, against NATO’s expansion to the East, against Russia, after 1991[20] .

Ukraine played a central role in this line, and Washington relied on the experience of (West) Germany, which had just been defeated (as after World War One). The historian Christopher Simpson described as early as 1988 the incredible rescue and recycling by the OSS and its successors (the « Strategic Services Unit » and later the CIA) of European war criminals, mainly Germans and Ukrainians. Harry Rositzke, head of the « secret operations inside the USSR » of Ukrainian Nazis since 1945 in Munich – and a loyal agent who did not drop any names – admitted in 1985: « We knew perfectly well what we were doing. The basis of the job was to use any scum as long as they were anti-communists »[21] . The American historians Breitman and Goda, specialists in the « Shoah » and regular collaborators of the State Department, completed the dossier in 2010.

Washington had great need of the Vatican, which, as a mass rescuer of war criminals via the European clergy, maintained its collaboration with the heirs of the Reich but re-aligned it to fit the United States, the master of « Western Europe » and a major donor of funds (for domestic, Italian and international use). The Curia continued to manage its Lvov uniate breeding-ground, via prelates and clandestine priests. Szepticky, who died in November 1944, was succeeded by the Banderist leader Ivan Bucko, former ‘auxiliary bishop of Lvov’ (since 1929), who had been involved in the preparations for Barbarossa and the failed ‘re-Christianisation’ of the Russians. In the summer of 1945, Washington approved this « Vatican expert on Ukrainian issues [with] radically anti-Russian opinions » as « apostolic visitor to the Ruthenians of the Ukrainian army » (the OUN-UPA), and the head of « Ukrainians in Western Europe » in Rome until 1971[22] .

As early as July 1944, just before the Red Army entered Lvov, the mass murderers of the ‘Ukrainian Supreme Liberation Council’ (UHVR), including the prelates, had negotiated in the guise of the Roman wing ‘with Western governments’. The British and American allies collaborated with the groups led by Bandera-Stetsko (80% of the Ukrainian workforce in the ‘displaced persons camps in Australia, Canada, Britain, the United States and other Western countries in the late 1940s’) and Lebed and the Uniate prelate Ivan Hrinioch, the Vatican liaison officer[23] .

In May 1945, the Americans had taken over and installed the Nazi general (member of the NSDAP) of the Wehrmacht Reinhard Gehlen as chief spy near Munich: head of the « German military intelligence on the Eastern front » in the occupied USSR (Fremde Heere Ost, FHO), Gehlen, responsible for « interrogations », had directed the Soviet collaborators in all the occupied regions, including the Ukraine, and  built up the Vlassov army since 1942. These Red Army soldiers, who rallied to the Wehrmacht in order not to perish, formed criminal gangs that rendered the same services in the USSR and even against the French Resistance in 1943-1944[24] , as the Uniate Nazis. Gehlen, a great war criminal, was given immense responsibilities in 1945: intelligence and atttack-related espionage against the USSR, but also anti-communist actions in the American zone. Adenauer, who liked him just as much, entrusted him with the secret services when the FRG was founded in the autumn of 1949: the great Nazi Gehlen thus headed the Bundesnachrichtendienst (BND) until his retirement in 1968[25] . Given the German experience acquired since the 1930s, his contribution in Ukraine was decisive. Surrounded exclusively by former Nazis, including his former deputies in the occupied USSR, Gehlen thus maintained German-Ukrainian collaboration without interruption.

London and Washington collaborated and competed in the use of Bandera and his henchmen. Washington was more discreet, but allowed the Banderists (the majority) and other members of the OUN to regroup in and around Munich. The rival Allies refused under any pretext to hand over Bandera and other Ukrainian ‘refugee’ war criminals to the USSR, which had been demanding their trial since early 1946. The Americans helped Bandera to settle in Munich as early as August 1945, forged identity papers for him (in the name of Stefan Popel) and other false documents, one of which read « interned in the Nazi concentration camps from 15 September 1941 to 6 May 1945 [and] released from the Mauthausen concentration camp »‑ one of the legends of the current « Western » press. They sheltered him and provided him with many facilities, including a set of journalist ID cards, including for a « French » newspaper.

The CIA entrusted Gehlen and his BND with the task of « handling » the controversial Bandera, in the service of the – still classified – military « operations » in Ukraine. Bandera reported directly to Heinz Danko Herre, Gehlen’s former second-in-command at the Fremde Heere Ost, who was assigned to the Vlassov army among other things and who, as Gehlen’s « main adviser » at the BND, loved Bandera: « We have known him for about 20 years, and he has more than half a million supporters inside and outside Germany. » Washington stalled Bandera’s application for a visa to stay in the United States since 1955, but the BND wanted to put its beloved Bandera in direct contact with Ukrainian Nazis in America, who had been immigrating in tens of thousands since the late 1940s: the complicity between the CIA and the US Department of Justice made it possible to violate the law prohibiting immigration by Nazis. « CIA officials in Munich » eventually agreed « to the granting of the [so-called] visa in 1959 », but Bandera was not able to get to the United States: a KGB agent executed him in Munich on 15 October 1959, « the Soviets having decided that they could not afford the resurrection of the alliance between German espionage and Ukrainian fanatics » (Breitman and Goda). This is why the current « national hero » of « independent » Ukraine did not expand his activities across the Atlantic.

Washington, again in collaboration with the BND, had continued its work in and around Ukraine, including Czechoslovakia, with « the CIA providing money, supplies, training, radio facilities and parachute drops for trained agents » of the UPA. In the United States itself, the CIA promoted other Banderist allies into symbols of Ukrainian « democracy », such as Mykola Lebed, a « notorious sadist and collaborator with the Germans », who in early 1945 had made contact with Allen Dulles in Bern: In 1955, Dulles had the leader of the « Ukrainian national » propaganda movement in the United States naturalized and helped a man responsible for « mass murders of Ukrainians, Poles and Jews »settle in New York as a « permanent resident » Since 1955, « leaflets were flown over Ukraine, and radio broadcasts called Nova Ukraina were broadcast from Athens for Ukrainian consumption ». All NATO countries were mobilised for this purpose.

When the Hungarian fiasco of November 1956 had halted military action in Eastern Europe (and driven the obsessive Wisner to madness[26] ), a so-called ‘non-profit association’ (financed, like the rest, by the CIA), known as Prolog, flourished, charged with flooding the Ukraine with anti-Soviet propaganda. Hrinioch, Lebed’s second-in-command, headed its Munich branch, the « Ukrainische Gesellschaft für Auslandsstudien » (Ukrainian Society for Foreign Studies). In « 1957, Prolog broadcasted 1,200 radio programmes ar a rate of 70 hours a month, and distributed 200,000 newspapers and 5,000 leaflets. It organised the distribution of « books by Ukrainian nationalist writers and poets », including in Soviet Ukraine, « until the end of the Cold War ». It « financed the travelling of Ukrainian students and professors to academic conferences, international youth festivals » and other events: on their return, the grantees reported to the CIA. Prolog was the only « conduit for CIA operations to the Ukrainian Soviet Republic and its forty million Ukrainian citizens.

In the 1960s, the American Banderists, including Lebed, made their public conversion to philosemitism, systematically denouncing « the Soviets for their anti-Semitism » – a very fashionable topic these days. The Polish-American Catholic aristocrat Zbigniew Brzezinski, a pillar since the 1950s of the permanent subversion of the USSR and the Ukraine-Russia split[27] , advocated in 1977, as Jimmy Carter’s national security advisor, the extension of this magnificent programme. In the 1980s, under both Carter and Reagan, Prolog reached out to « other Soviet nationalities, which included Jewish Soviet dissidents, the supreme irony », according to Breitman and Goda. This was a brilliant tactic, after decades of hostility or indifference to European Jews[28] , as « Western » propaganda transformed a USSR once hated as Judeo-Bolshevik into a symbol of antisemitism.

The American-German-Ukrainian-Nazi operations against the USSR and Eastern Europe, called « Cartel » and then « Aerodynamic » and in the 1980s « Qrdynamic », « Pddynamic » and « Qrplumb »[29] had never stopped. Breitman and Goda’s study ends in 1990, « on the threshold of the collapse » of the USSR: everything was then ready in Ukraine for the next phase, under the management of Ms Nuland and her followers.

---

[1] La Documentation française, n° 664, 10 July 1947, online.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=rPVs5VuI8XI

[3] https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm

[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland, 

[5] Leacing apart China, which is a ‘people’s democracy’, the ‘democratic’ powers of the 2022 NATO-Russian coalition include the United States, the former British Empire (including Canada and Australia), France, Japan, Poland, Italy (full list: https://fr.wikipedia.org/wiki/Intervention_alli%C3%A9e_pendant_la_guerre_civile_russe )

[6] Lacroix-Riz, Le Vatican, L’Europe et le Reich de la Première Guerre à la Guerre froide (1914-1955), Paris, Armand Colin, 2010 , chapter 6 and passim.

[7]  Tottle, Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard (Toronto: Progress Book, 1987), online, chapters 1-2.

[8] The Vatican, Europe and the Reich, Chapter 7, including pp. 332-333; and https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

[9] Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide and Cult, Stuttgart, ibidem Press, 2014

[10] Raùl Hilberg, The Destruction of the Jews of Europe, Paris, Gallimard, 1991, 2 vols. 2, p. 612-642.

[11] The Vatican, Europe and the Reich, passim.

[12] Richard Breitman and Norman Goda, Hitler’s Shadow: Nazi War Criminals, US Intelligence and the Cold War, National Archives, 2010, http://www.archives.gov/iwg/reports/hitlers-shadow.pdf, p. 76, and all chapter 5 ‘Collaborators: Allied intelligence and the Organization of Ukrainian Nationalists’, pp. 73-97 (now translated, In Hitler’s Shadow. Les services secrets américains et les criminels nazis pendant la Guerre froide, Paris, J.-C. Godefroy, 2022, chapter 5: ‘Collaborateurs: Le Renseignement allié et l’ Organisation dos Nationalistes ukrainiens (OUN)’).

[13] Geoffrey Roberts, Stalin’s Wars, Yale University Press, 2006).

[14] Tottle, Fraud, Famine and Fascism, chapter 9, « Collaboration and collusion ».

[15] Roman Dmowski, The Future of Poland, chap. The Ukrainian Question », translation appended to letter 396 by Jules Laroche, Warsaw, 24 August 1930, USSR 1918-1940, vol. 678, Diplomatic Archives.

[16] « The Hearst press. The campaign continues’, Tottle, Fraud, Famine and Fascism, Chapter 2, pp. 13-21.

[17] Burton Hersh, The American Elite and the origins of the CIA, New York, Scribners, 1992, Wisner index.

[18] https://en.wikipedia.org/wiki/George_F._Kennan#Diplomatic_career, huge bibliography.

[19] Lacroix-Riz bibliography. «  L’Impérialisme dominant en Ukraine d’avant 1914 au sauvetage-recyclage des criminels de guerre bandéristes (1890-1990) « , chapter in La Russie sans oeillères, Paris, Delga, pp. 145-169, 2022.

[20] Interview of James Peck, assistant professor of history, New York University, Kennan’s co-author since the 1980s, with Chinese journalist Xia Wenxin, Global Times (GT), 29 March 2022, https://www.globaltimes.cn/page/202203/1257094.shtml

[21] Interview of 16 January 1985, quoted in Simpson, Blowback, p. 159, this chapter 12, and index Bandera and Lebed; Rositzke, The CIA’s Secret Operations: espionage, counterespionage, and covert action, New York, Routledge, 2019 (1^e edition, 1977).

[22] The Vatican, Europe and the Reich, chapters 10-11, on Soviet Ukraine, pp. 614-615 and Bucko index.

[23] Mixed, Breitman and Goda, Hitler’s Shadow, p. 77, and Rossolinski-Liebe, Stepan Bandera, more precise, p. 280.

[24] Lacroix-Riz, La Non-épuration en France de 1943 aux années 1950, Paris, Dunod-Armand Colin, 2019, paperback, 2022, pp. 47, 82.

[25] Simpson, Blowback ; Naftali, ‘Reinhard Gehlen and the United States’, in Breitman et al, U.S. Intelligence and the Nazis, pp. 375-418. Pioneering journalist E.H. Cookridge, Anglo-American wartime intelligence officer, Gehlen, spy of the century, London, Hodder and Stoughton, 1971.

[26] Then to suicide (1965), Hersh, The old boys, and Simpson, Blowback, index Wisner.

[27] https://en.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzezinski

[28] This incident, Peter Novick, The Holocaust in American Life, Boston, Houghton Mifflin, 1999, now L’holocauste dans la vie américaine, Paris, Gallimard, 2001 , indispensable, and David Wyman, The Abandonment of the Jews: America and the Holocaust 1941-1945, New York, Pantheon Books, 1984, now L’abandon des juifs. Les Américains et la Solution finale, Paris, Flammarion, 1987.

[29] Breitman and Goda, Hitler’s Shadow, chapter 5, passim, (and Simpson, Blowback, chapter 12 and Rossolinski-Liebe, Bandera, chapter 7).

---

     Бандера и украинский нацизм как ЧЕМПИОНЫ « Запада

Анни Лакруа-Риз, почетный профессор современной истории, Университет Париж 7

Война в Украине была начата Россией после восьми лет агрессии Украины и Запада (2014-2022 гг.) против русскоязычного населения восточной Украины. Их 14 000 смертей, в основном гражданских лиц, интересовали наши основные СМИ так же мало, как и смерти в Ираке, Сербии, Афганистане и Сирии, атакованных с 1991 года Соединенными Штатами в их глобальном стремлении к контролю над нефтью, газом и другим сырьем под прикрытием НАТО, подчиняющейся единому американскому командованию с момента ее основания (1950 год). Западная коалиция, которая с самого начала высмеивала официальную цель России по « денацификации », объявленную в феврале 2022 года – в соответствии с « политическими принципами », закрепленными в Протоколе Потсдамской конференции (1^er августа 1945 года) [1]‑‑ – утверждает, что действует против России во имя « демократии » (новое название « свободного мира » советской эпохи)‑ . По мере продолжения войны « Запад » развивал концепцию « демократии » и « прикрывал » почитание « союзным » украинским государством своих военных и довоенных преступников. Таким образом, он выставляет украинского нациста Степана Бандеру (1909-1959) как глашатая « украинской независимости »: небольшой недостаток в том, что она прощает ему столько же, сколько прощает постмайданной украинской « демократии » за продвижение нацистских группировок и за избиение украинского народа миллиардером Зеленским, достойным преемником миллиардера Порошенко: уничтожение трудового кодекса, от рабочего времени до заработной платы, и запрет оппозиционных партий и газет, требуемый американскими « инвесторами ».

Украинско-американская « демократия » с 2004 года: « национальный герой » и американские нефтяные мейджоры

Бандера стал « национальным героем » только после американской « оранжевой революции » 2004 года и особенно после организованного Вашингтоном в феврале 2014 года переворота на Майдане против невыносимого законного, но пророссийского украинского правительства. Ее организатор, заместитель госсекретаря по политическим вопросам Виктория Нуланд, неоконсервативная мадонна из Национального фонда в поддержку демократии (ЦРУ) и компульсивная русофобка (и синофобка), занимает свой украинский пост с 1993 года, как при демократах, так и при республиканцах (исключая президентство Трампа). Она призналась 13 декабря 2013 года в Национальном пресс-клубе на конференции, финансируемой нефтяной группой « Шеврон »[2] , а затем 15 января 2014 года на сайте  перед Комитетом Сената по внешней политике, что правительство США с момента распада СССР, « потратил пять миллиардов долларов », чтобы принести « демократию » в Украину ‑‑ и что « Шеврон » подписал 5 ноября сделку на 10 миллиардов долларов инвестиций для бурения, которое положит конец « зависимости страны от России »[3] . Г-жа Нуланд, кормилица майских путчистов, с тех пор фабрикует украинские правительства и вместе с остальным государственным аппаратом руководит перевооружением до зубов Украины, которую Вашингтон с июля 2021 года фактически интегрировал в операции НАТО[4] .

Близость США с украинским нацизмом в целом предшествовала распаду СССР. Их интерес к украинской пещере Али-Бабы, как и интерес всех империализмов, никогда не прекращался с момента « открытия » царской России, передавшей ей свою современную, концентрированную экономику, от банковского дела до сырья. Поскольку Рейх долгое время занимал ведущее место на украинской сцене, особенно после Первой мировой войны, американские банки сопровождали Рейх в межвоенный период. Но на второстепенной роли, которую диктовало немецкое первенство.

Немецкая эпоха украинского нацизма

Ведь Рейх, первым признавший Россию в 1922 году, удерживал власть в Советской России, к которой империалистическое « международное сообщество » относилось как к изгою. Даже на Украине, которую она отвоевала в 1918 году (до своего поражения в ноябре) у России, которую со всех сторон осаждали четырнадцать империалистических держав с 1918 по 1920 год[5] , и которую большевики вновь завоевали в 1920 году. ^eПризнав советское государство, Берлин вернул себе способность наносить ущерб, « прикрытый » Ватиканом: будучи помощником Рейха с конца XIX века и еще в большей степени с 1914 года, Курия поручила немецкому католическому духовенству вести военный шпионаж в рамках подготовки к планируемому новому нападению[6] .

Нацистский бандитизм в предвоенный период

Именно в этом контексте вырос Бандера, типичный продукт восточно-галицкого (западно-украинского) униатства, оружия войны Римской церкви против православия с 1595-1596 годов. Сын униатского священника, он, как и его сверстники, был воспитан в фанатичной ненависти к полякам, русским, евреям и противникам под руководством Андрея Септицкого, униатского епископа Лемберга (Lwow по-польски, Львов по-русски, Львiв по-украински), назначенного в 1900 году. Русофоб, полонофоб и ярый антисемит, Септицкий, как и все его предшественники, должен был обратить православных на Востоке – миссия, связанная с германским завоеванием. Сначала он служил Вене, хозяйке Восточной Галиции, затем, поскольку Пий X предпочитал могущественных Гогенцоллернов больным Габсбургам, епископ сопровождал имперский, « республиканский » и гитлеровский Drang nach Osten (« натиск на Восток ») до самой своей смерти (ноябрь 1944 года).

Рейх, который до 1914 года финансировал « украинский автономизм » против России, превратил Украину в военный оплот во время Первой мировой войны. С 1929 года Берлин поддерживал « Организацию украинских националистoв  » (ОYH), которую основал Стефан Бандера (20), « глава украинской террористической организации в Польше », со своими верными лейтенантами Николаем Лебедем и Ярославом Стецько. Они участвовали в антисоветской кампании по « геноцидному голоду на Украине », описанному еще в 1987 году канадским фотографом и профсоюзным деятелем Дoгласом Тоттлом, пионером в изучении украинского нацизма[7] . Запущенная Рейхом и Ватиканом летом 1933 года, то есть после того, как отличный урожай июля положил конец голоду, и рьяно поддержанная всеми их союзниками, включая Польшу, с центром в Львове, она идеологически готовила завоевание Украины. Берлин и Ватикан в одной из двух секретных статей Конкордата Рейха от июля 1933 года взяли на себя обязательство осуществить его вместе[8] .

Бандеровцы также оказали большие услуги в Польше, причем не только против евреев, но и против государства. Бандера и Лебедь убили министра внутренних дел Польши Бронислава Перацкого 15 июня 1934 года, в год пика немецких нападений на глав государств и министров, хотя он, как и его руководители, Пилсудский и Бек, находился в экстазе перед « немецким другом ». Нацисты ОYH играли в Восточной Галиции, писал в 2014 году Гжегож Россолински-Либе в своей фундаментальной диссертации о Бандере, ту же роль, что и хорватские усташи Анте Павелича, нацисты словацкой партии Глинки, румынские Железные Гвардейцы и другие восточноевропейские нацисты: набитые маркерами, все они « приняли фашизм, антисемитизм, расовое превосходство, поклонение войне и целый ряд правых ценностей »[9] . Чтобы не обидеть своих немецких « друзей », Варшава заменила смертный приговор Бандере и Лебедю с (только) 1936 года на пожизненное заключение. Немецкие оккупанты освободили их после вторжения в сентябре 1939 года.

Нацистские бандиты во Второй мировой войне

С тех пор униатская ОYH, влиятельная в словацкой и польской Украине (отсутствующая в Cоветской Украине), была лакеем Рейха. В 1939-1940 годах она была разделена на ОYH-М и ОYH-Б, возглавляемые соответственно Андреем Мельником и трио Бандера-Лебедь-Стецько, разделенных только их разногласиями, фасадными, по поводу « украинской независимости »: Мельник о ней уже не говорил, Бандера лелеял глагол « независимость », которой Рейх не хотел ни за какие деньги.

Эти две ОYH помогали Sipo-SD (гестапо) и Абверy готовиться к оккупации Польши, а затем и СССР. Ее члены населяли « полицейские академии » оккупированной Польши и усилили свое опустошение после Барбароссы: вместе с Bермахтом они немедленно уничтожили 12 000 евреев в Восточной Галиции и никогда не останавливались. Как помощники Sipo-SD, они пытали и уничтожали без передышки с благословения униатских священников, включая Септицкого, благословлявшего бандитизм 14^e легиона Ваффен СС « Галичина » (1943-1944) и в других местах. В айнзатцкомандах, тюрьмах, концентрационных лагерях и других местах обе ОYH уничтожали « врагов украинской нации »: « нелояльных » украинцев, евреев всех национальностей, русских и поляков-неевреев, включая 100 000 человек из Волыни – бандеровский подвиг, нарушающий нынешние (ложные) идиллические отношения Варшавы и Киева. В Польше и СССР, вплоть до полного советского освобождения Украины (Львов, июль 1944 года), эти поборники « этнических чисток » играли в « уничтожении евреев » роль « государств-сателлитов [Рейха] par excellence » (Хорватия и Словакия)[10] . Официальный конфликт, весьма второстепенный, между Берлином и бандеровцами, по поводу украинской « независимости », принес Бандере и Стецько заключение в « лагерь почета » в Заксенхаузене (30 км от Берлина) в 1942 году. Лебедь, находясь в бегах, возглавил от их имени « Украинскую повстанческую армию » (УПА): сформированная в 1942 году из этих вспомогательных полицейских вермахта и СС, УПА ликвидировала общих врагов.

Бандера и Стецько были бы выпущены из своего гостиничного « бункера чести » до сентября 1944 года, как они позже рассказали ЦРУ. К июлю 1944 года многие из массовых убийц покинули Украину в немецких фургонах. Берлин создал для своих украинских нацистов « Украинский верховный совет освобождения » (УВСО), а затем, в ноябре 1944 года, « Украинский национальный комитет » ‑ с бандеровским большинством. Высокое доказательство « национального и антинацистского сопротивления » ! Взятие советскими войсками Берлина привело их в Мюнхен, исторический центр внутреннего нацизма и экспансии Дойчтума с межвоенного периода[11] , который весной 1945 года стал одной из столиц американской оккупационной зоны. Из « 250 000 украинцев », поселенных в 1947 году « в Германии, Австрии и Италии », так называемых « перемещенных лиц », « большое количество было известно как члены ОYH или сочувствующие ей »[12] .

Остальные преступники ОYH-УПА остались в нынешней советской Восточной Галиции, где они по-прежнему подпольно убивали под руководством своих униатских священников: « в Западной Украине » « десятки тысяч » из них убили « 35 000 советских военных и партийных кадров между 1945 и 1951 годами »[13] , под руководством своих иностранных друзей, не только немцев, но и американцев.

От послесталинградской легенды о борьбе за национальную независимость до статей в газете « Ле Монд »в январе 2023 года

После Сталинградского поражения Рейха ОYH-УПА начала придумывать историю « сопротивления »: ключевая для нынешней русофобской пропаганды, эта легенда была распространена на « Западе », когда бандеровская клика официально стала « союзниками » против СССР. Так возник миф о « сопротивлении украинских националистов », которое было столь же антинацистским, сколь и антибольшевистским, и который сегодня поддерживается « западной » мейнстримной прессой. 7 и 8 января « Ле Монд »посвятил две статьи Бандере, этому наивному герою украинской независимости. Первая, « Stepan Bandera, l’antihéros ukrainien glorifié après l’agression russe » (Степан Бандера, украинский антигерой, прославленный после российской нападения), была настолько снисходительной, что была опубликована вторая статья, возможно, в ответ на многочисленные отклики. Название было более увлекательным‑ « Война в Украине: миф о Бандере и реальность о пособнике нацистов ». Бандера « всеми силами боролся за освобождение Украины от сменявших друг друга ига Польши и Советского Союза ». Он сотрудничал с « нацистской Германией » только ради этой благородной цели, которая заставила его увидеть в Гитлере « возможного союзника для начала украинской национальной революции против советского угнетателя, который организовал, среди прочих зверств, великий голод 1932-1933 годов, Голодомор, уничтоживший от 3 до 5 миллионов украинцев ». Так что у него было много оправданий.

Эти две статьи, полные большой лжи и лжи по недосмотру, делают Бандеру « символом сопротивления и национального единства », сложным и « спорным » героем. Это описание возмутило Арно Кларсфельда, который теперь встревожен « западной » героизацией украинских нацистов:  » Ле Монд становится предвзятой и лживой газетой: Бандера не является « спорной » фигу рой, он активно участвовал в Катастрофе. Как бы Ле Мондописал Геринга? Тоже « противоречивый »? Позор для серьезной газеты!!! это действительно позор ». 15 марта 2014 года газета все же признала, что переворот майя поставил нацистов во главе Украины. Конечно, с его русофобией, унаследованной от органа Комитета Форж, Le Temps, его предшественника: « Украинские ультраправые – неожиданная мишень для Москвы. Видимость на Майдане ультраминоритарной неонацистской группировки подпитывает российскую пропаганду против новой власти в Киеве ». Итак, основан или нет? Историческая наука продвинулась вперед уже в 1987 году, с Тоттлом о « геноцидном голоде », о массовых убийствах и о мошенничестве ОYH-УПА в отношении ее деятельности с 1929 по 1945 год[14] . Россолинский-Либе‑‑ чей пост « оранжевая революция » в Украине угрожал личной безопасности и запрещал конференции‑‑ , дополнил картину об абсолютном преступнике Бандере. В статье в  Ле Мондот 8 января упоминается его диссертация, но ничего не говорится о ее содержании.

Американская опека над украинским делом с 1944-1945 гг.

Украинско-нацистские герои « национальной независимости » сыграли важную роль в длительной подготовке нынешней американской эры Украины. В своей цели завоевания мира США включали Россию в целом и Украину в частности, но вынуждены были довольствоваться второстепенной ролью в немецкой эпохе « Европы »[15] . Американский финансовый капитал был связан с немецким капиталом в Восточной Европе с 1919 года. Основная пресса страны, включая « Херст », рупор немецко-американских кругов, участвовала в кампании « геноцидного голода на Украине » с 1935 года – за пятьдесят лет до рейгановского « голодомора » (новое название)[16] . Окончание Второй мировой войны ознаменовало время если не для наследования Рейха, то для сотрудничества с наследниками Рейха с целью, среди прочего, завоевания Украины.

Американская стратегия завоевания всей Европы проявилась между территориальным компромиссом в Ялте в феврале 1945 года, который был ненавистен с самого начала, и окончательным решением в 1947-1948 годах ликвидировать не только советскую зону влияния, но и советское государство вместе с ней. Эта задача была возложена на Фрэнка Виснера и Джорджа Кеннана. Виснер, юрист с Уолл-стрит, был направлен в Румынию в 1944 году Алленом Даллесом, главой ОСС-Европа с ноября 1942 года, в Берн: необходимо было избежать советского будущего для этой страны, чемпиона по антисемитским расправам, путем переговоров с ее элитами, которые были в этом замешаны[17] . Кеннан, дипломат, провел свою карьеру, начиная с 1931 года в Риге (Латвия), а затем на различных постах, в борьбе с СССР[18] . Поэтому Госдепартамент поручил этому тандему в рамках ЦРУ (официального преемника ОСС), созданного в июле 1947 года, применение директивы 10/2 Совета национальной безопасности от 18 июня 1948 года, которая предписывала общую ликвидацию европейского социализма[19] . Звезда холодной войны, Кеннан, рассудительный на пенсии, тщетно предостерегал Вашингтон против расширения НАТО на Восток, против России, после 1991 года[20] .

Украина играла центральную роль в этой линии, и Вашингтон опирался на опыт (Западной) Германии, которая только что потерпела поражение (как после Великой войны). Историк Кристофер Симпсон еще в 1988 году описал невероятное спасение-переработку ОСС и его преемниками (« Стратеджик Сервисез Юнит » и позднее ЦРУ) европейских военных преступников, в основном немцев и украинцев. Гарри Розицке, руководитель « секретных операций внутри СССР » украинских нацистов с 1945 года в Мюнхене – и верный агент, который не называл никаких имен‑‑ – признался в 1985 году: « Мы прекрасно знали, что делали. Основой работы было использование любых отбросов, лишь бы они были антикоммунистическими »[21] . Американские историки Брайтман и Года, специалисты по « Катастрофе » и постоянные сотрудники Госдепартамента, завершили работу над досье в 2010 году.

Вашингтон очень нуждался в Ватикане, который, будучи массовым спасителем военных преступников через европейское духовенство, сохранил свое сотрудничество с наследниками Рейха, но приспособил его для согласования с США, хозяином « Западной Европы » и основным донором средств (для внутреннего, итальянского и международного использования). Курия продолжала управлять своим львовским униатским пулом через прелатов и подпольных священников. Септицкого, умершего в ноябре 1944 года, сменил лидер бандеристов Иван Буко, бывший « вспомогательный епископ Львова » (с 1929 года), который участвовал в подготовке к Барбароссе и неудачной « рехристианизации » русских. Летом 1945 года Вашингтон утвердил этого « ватиканского эксперта по украинским вопросам [с] радикально антироссийскими взглядами » в качестве « Апостольского визитатора русинов Украинской армии » (ОYH-УПА), главы « Украинцев в Западной Европе » в Риме до 1971 года[22] .

Уже в июле 1944 года, незадолго до того, как Красная Армия вошла во Львов, массовые убийцы « Верховного совета освобождения Украины » (ВСОУ), включая прелатов, имели дело под римским крылом « с западными правительствами ». Британские и американские союзники сотрудничали с группами, возглавляемыми Бандерой-Стецько (80% украинской рабочей силы в « лагерях для перемещенных лиц в Австралии, Канаде, Великобритании, США и других западных странах в конце 1940-х годов ») и Лебедем, а также униатским прелатом Иваном Хриниохом, офицером связи Ватикана[23] .

В мае 1945 года американцы захватили власть и установили нацистского генерала (члена НСДАП) Bермахта Рейнхарда Гелена главным шпионом под Мюнхеном: глава « немецкой военной разведки на Восточном фронте » в оккупированном СССР (Fremde Heere Ost, FHO), Гелен, ответственный за « допросы », руководил советскими коллаборационистами во всех оккупированных регионах, включая Украину, и создавал власовскую армию с 1942 года. Эти солдаты Красной армии, перешедшие на сторону вермахта, чтобы не погибнуть, сформировали преступные банды, которые оказывали в СССР и даже против французского Сопротивления в 1943-1944 годах те же услуги[24] , что и объединенные нацисты. Гелен, великий военный преступник, в 1945 году получил огромные полномочия: разведка и шпионаж против СССР, а также антикоммунистические действия в американской зоне. Аденауэр, которому он нравился не меньше, доверил ему секретные службы, когда осенью 1949 года была основана ФРГ: великий нацист Гелен возглавлял Бундеснахрихтендиенст (БНД) до своей отставки в 1968 году[25] . Учитывая опыт Германии, накопленный с 1930-х годов, его вклад в Украине был решающим. Окруженный исключительно бывшими нацистами, включая его бывших заместителей в оккупированном СССР, Гелен таким образом поддерживал немецко-украинское сотрудничество без перерыва.

Лондон и Вашингтон сотрудничали и соперничали в использовании Бандеры и его приспешников. Вашингтон был более сдержанным, но позволил бандеровцам (большинству) и другим членам ОУН воссоздать себя в Мюнхене и его окрестностях. Союзники-соперники под любым предлогом отказались выдать Бандеру и других украинских военных преступников-« беженцев » СССР, который требовал суда над ними с начала 1946 года. Американцы помогли Бандере обосноваться в Мюнхене еще в августе 1945 года, подделали для него удостоверение личности (на имя Стефана Попеля) и другие фальшивые документы, по одному из которых он был « интернирован в нацистских концлагерях с 15 сентября 1941 года по 6 мая 1945 года [и] освобожден из концлагеря Маутхаузен »‑ одна из легенд нынешней « западной » прессы. Они разместили его и предоставили ему множество удобств, включая набор журналистских удостоверений, в том числе для « французской » газеты.

ЦРУ поручило Гелену и его БНД « обработать » компрометирующего Бандеру в интересах – все еще засекреченных – военных « операций » на Украине. Бандера подчинялся непосредственно Хайнцу Данко Херре, бывшему второму командиру Гелена в Fremde Heere Ost, которому, помимо прочего, была поручена власовская армия и который, будучи « главным советником » Гелена в БНД, любил Бандеру: « Мы знаем его около 20 лет, и у него более полумиллиона сторонников внутри и за пределами Германии ». Вашингтон затормозил подачу заявления Бандеры на визу для пребывания в США с 1955 года, но БНД хотела поставить своего любимого Бандеру в прямой контакт с украинскими нацистами в Америке, которые иммигрировали десятками тысяч с конца 1940-х годов: пособничество ЦРУ и Министерства юстиции США позволило нарушить закон, запрещающий иммиграцию нацистов. « Сотрудники ЦРУ в Мюнхене » в конце концов согласились « на предоставление [так называемой] визы в 1959 году », но Бандера не смог добраться до США: агент КГБ казнил его в Мюнхене 15 октября 1959 года, « Советы решили, что не могут позволить себе воскрешение союза между немецким шпионажем и украинскими фанатиками » (Брайтман и Года). Именно поэтому нынешний « национальный герой » « независимой » Украины не распространил свою деятельность за Атлантику.

Вашингтон, опять же в сотрудничестве с БНД, продолжал свою работу в Украине и вокруг нее, включая Чехословакию, причем « ЦРУ предоставляло деньги, материалы, обучение, радиосредства и парашютные десанты для обученных агентов » УПА. В самих Соединенных Штатах ЦРУ продвигало других союзников бандеровцев в глашатаи украинской « демократии », таких как Николай Лебедь, « печально известный садист и пособник немцев », который в начале 1945 года вступил в контакт с Алленом Даллесом в Берне: В 1955 году Даллес натурализовал лидера « украинского национального » пропагандистского движения в США и поселил его в Нью-Йорке в качестве « постоянного резидента », где он отвечал за « массовые убийства украинцев, поляков и евреев ». С 1955 года « над Украиной летали листовки, а из Афин транслировались радиопередачи под названием « Новая Украина » для украинского потребления ». Для этой цели были мобилизованы все страны НАТО.

Когда венгерское фиаско в ноябре 1956 года остановило военные действия в Восточной Европе (и довело одержимого Виснера до безумия[26] ), процветала так называемая « некоммерческая ассоциация » (финансируемая, как и все остальные, ЦРУ) под названием « Пролог », которой было поручено наводнить Украину антисоветской пропагандой. Хриниох, второй помощник Лебедя, возглавлял его мюнхенский филиал – « Украинское общество по изучению зарубежных стран » (Ukrainian Gesellschaft für Auslandsstudien). В « 1957 году « Пролог » транслировал 1200 радиопередач по 70 часов в месяц, распространял 200 000 газет и 5000 листовок. Она организовывала распространение « книг украинских националистических писателей и поэтов », в том числе в советской Украине, « вплоть до окончания холодной войны ». Она « финансировала поездки украинских студентов и ученых на научные конференции, международные молодежные фестивали » и другие мероприятия: по возвращении получатели грантов отчитывались перед ЦРУ. « Пролог » был единственным « проводником операций ЦРУ в Украинскую Советскую Республику и ее сорок миллионов украинских граждан ».

В 1960-х годах американские бандеровцы, включая Лебедя, публично обратились к филосемитизму, систематически обличая « Советы за их антисемитизм »‑‑ – очень модная в наши дни ‑тема. Польско-американский аристократ-католик Збигнев Бpжезинский, столп с 1950-х годов перманентного подрыва СССР и раскола Украины и России[27] , в 1977 году, будучи советником Джимми Картера по национальной безопасности, выступал за расширение этой великолепной программы. В 1980-х годах, в период между Картером и Рональдом Рейганом, « Пролог » диверсифицировался в сторону « других советских национальностей, которые включали еврейских советских диссидентов, высшую иронию », по словам Брайтмана и Годы. Это была блестящая тактика, после десятилетий враждебного или безразличного отношения к европейским евреям[28] , когда « западная » пропаганда превратила СССР, которого когда-то ненавидели как иудео-большевистский, в символ антисемитизма.

Американо-германско-украинско-нацистские операции против СССР и Восточной Европы под названием « Картель », затем « Аэродинамика », а в 1980-х годах « Qrdynamic », « Pddynamic » и « Qrplumb »[29] никогда не прекращались. Исследование Брайтмана и Года заканчивается в 1990 году, « на пороге распада » СССР: тогда в Украине все было готово к следующей фазе, управляемой госпожой Нуланд и ее последователями.

---

[1] La Documentation français, n° 664, 10 июля 1947 г., онлайн.

[2] https://www.youtube.com/watch?v=rPVs5VuI8XI

[3] https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm

[4] Перевести его ужасающую запись в Википедии на английский язык, https://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland, более точный, чем на французский; https://fr.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland.

[5] Помимо Китая, который сейчас « популярен », в число « демократических » держав, входящих в коалицию НАТО-Россия 2022 года, входят США, бывшая Британская империя (включая Канаду и Австралию), Франция, Япония, Польша, Италия (полный список: https://fr.wikipedia.org/wiki/Intervention_alli%C3%A9e_pendant_la_guerre_civile_russe ).

[6] Лакруа-Риз, Ватикан, Европа и Рейх от первой мировой войны до холодной войны (1914-1955), Париж, Арман Колин, 2010 , глава 6 и passim.

[7]  Тоттл, Мошенничество, голод и фашизм, Миф об украинском геноциде от Гитлера до Гарварда (Торонто: Progress Books, 1987), онлайн, главы 1-2.

[8] Ватикан, Европа и Рейх, глава 7, включая стр. 332-333; и https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

[9]Степан Бандера, Жизнь и послежизнь украинского националиста. Фашизм, геноцид и культ, Штутгарт, ibidem Press, 2014 г.

[10] Рауль Хильберг, Уничтожение евреев Европы, Париж, Gallimard, 1991, 2 тома. 2, p. 612-642.

[11] Ватикан, Европа и Рейх, passim.

[12] Richard Breitman and Norman Goda, Hitler’s Shadow: Nazi War Criminals, US Intelligence and the Cold War, National Archives, 2010, http://www.archives.gov/iwg/reports/hitlers-shadow.pdf, p. 76, и вся глава 5 « Collaborators: Allied intelligence and the Organization of Ukrainian Nationalists (OUN)’Разведка союзников и организация украинских националистов », стр. 73-97 (« Dans l’ombre d’Hitler. Les services secrets américains et les criminels nazis pendant la Guerre froide, Paris, J.-C. Godefroy, 2022 5:).

[13] Джеффри Робертс, Les Guerres de Staline, Париж, Делга, 2014 г. стр. 437 (1^e edition, Stalin’s Wars, 2006, Yale University Press).

[14] Тоттл, Мошенничество, голод и фашизм, глава 9, « Сотрудничество и сговор ».

[15] Роман Дмовский, Будущее Польши, глава. Украинский вопрос », перевод приложен к письму 396 Жюля Лароша, Варшава, 24 августа 1930 г., СССР 1918-1940, т. 678, Дипломатический архив.

[16] « Херст пресс ». Кампания продолжается », Тоттл, Мошенничество, голод и фашизм, глава 2, стр. 13-21.

[17] Бертон Херш, Американская элита и истоки ЦРУ, Нью-Йорк, Scribners, 1992, индекс Виснера.

[18] https://en.wikipedia.org/wiki/George_F._Kennan#Diplomatic_career, огромная библиография.

[19] Библиография Лакруа-Риза. «  Доминирующие империализмы в Украине от до 1914 года до немецко-американского спасения-рецидива бандеровских военных преступников (1890-1990) « , глава в La Russie sans œillères, Paris, Delga, pp. 145-169, 2022.

[20] Интервью Джеймса Пека, доцента истории Нью-Йоркского университета, сотрудника Кеннана по книгам с 1980-х годов, с китайским журналистом Ся Вэньсинем, Global Times (GT), 29 марта 2022 года, https://www.globaltimes.cn/page/202203/1257094.shtml.

[21] Интервью от 16 января 1985 года, цитируется в Simpson, Blowback, p. 159, эта глава 12, и индекс Bandera and Lebed; Rositzke, The CIA’s Secret Operations: espionage, counterespionage, and covert action, New York, Routledge, 2019 (1^e edition, 1977).

[22] Ватикан, Европа и Рейх, главы 10-11, о Советской Украине, стр. 614-615 и указатель Bucko.

[23] Микс, Брейтман и Года, Тень Гитлера, стр. 77, и Россолинский-Либе, Степан Бандера, более точно, стр. 280.

[24] Lacroix-Riz, La Non-épuration en France de 1943 aux années 1950, Paris, Dunod-Armand Colin, 2019, paperback, 2022, pp. 47, 82.

[25] Simpson, Blowback ; Naftali, ‘Reinhard Gehlen and the United States’, in Breitman et al, U.S. Intelligence and the Nazis, pp. 375-418. Новаторский журналист Э.Х. Кукридж, офицер англо-американской разведки военного времени, Гелен, шпион века, Лондон, Ходдер и Стоутон, 1971.

[26] Затем к самоубийству (1965), Херш, Старые парни, и Симпсон, Blowback, индекс Виснера.

[27] https://en.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzezinski

[28] Этот случай, Питер Новик, Холокост в американской жизни, Бостон, Houghton Mifflin, 1999,  L’holocauste dans la vie américaine, Париж, Gallimard, 2001 , и Дэвид Уайман, Оставление евреев: Америка и Холокост 1941-1945, Нью-Йорк, Pantheon Books, 1984, L’abandon des juifs. Американцы и окончательное решение, Париж, Фламмарион, 1987.

[29] Breitman and Goda, Hitler’s Shadow, глава 5, passim, (а также Simpson, Blowback, глава 12 и Rossolinski-Liebe, Bandera, глава 7).

---

Ο ΜΠΑΝΤΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΝΑΖΙΣΜΟΣ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Της Annie Lacroix–Riz

Ομότιμης καθηγήτριας σύγχρονης ιστορίας του Πανεπιστημίου Paris 7

Η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο στην Ουκρανία, μετά από 8 χρόνια δυτικο-ουκρανικών επιθέσεων (2014-2022) ενάντια στους ρωσόφωνους της ανατολικής Ουκρανίας. Οι 14.000 νεκροί του ρωσόφωνου πληθυσμού, πολίτες στην πλειοψηφία τους, είχαν κινήσει το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων γαλλικών μέσων ενημέρωσης –όπως είχε συμβεί στο παρελθόν και με τους νεκρούς στο Ιράκ, την Σερβία, το Αφγανιστάν και την Συρία–, που από το 1991 δέχονται επιθέσεις από τις ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν να αποκτήσουν παγκόσμιο έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου και άλλων πόρων. Αυτό γίνεται εφικτό με προκάλυμμα το ΝΑΤΟ, το οποίο από την ίδρυσή του το 1950, βρίσκεται αποκλειστικά υπό αμερικανική διοίκηση.

Δεδομένου ότι εξαρχής χαρακτήρισε γελοία τη ρητορική περί «αποναζιστικοποίησης» (που ήταν ο επίσημος στόχος της Ρωσίας, όπως αυτός διατυπώθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, και ο οποίος είναι σύμφωνος με τις «πολιτικές αρχές» της διάσκεψης του Πότσνταμ, της 1^ης Αυγούστου 1945¹), η δυτική συμμαχία διαβεβαιώνει ότι επιχειρεί ενάντια στη Ρωσία, στο όνομα της «δημοκρατίας» (δηλαδή του «ελεύθερου κόσμου», όπως ονομάστηκε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης).

Ενόσω ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατείνεται, η Δύση διευρύνει την έννοια της «δημοκρατίας», συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι το ουκρανικό κράτος αποδίδει φόρο τιμής σε εγκληματίες που έδρασαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και πριν από αυτόν.

Ως εκ τούτου, η Δύση αποδέχεται ως σύμβολο της «ουκρανικής ανεξαρτησίας» τον Στέπαν Μπαντέρα (1909-1959), ένα Ουκρανό συνεργάτη των ναζί, συγχωρώντας του αυτό το «μικρό ατόπημα». Επιπλέον, δίνει άφεση αμαρτιών στην «ουκρανική δημοκρατία» μετά τα επεισόδια στην Μαϊντάν, τόσο για την ανάδυση και υπόθαλψη ναζιστικών ομάδων, όσο και για όσα προκάλεσε στον ουκρανικό λαό ο δισεκατομμυριούχος Ζελένσκι, άξιος διάδοχος του δισεκατομμυριούχου Ποροσένκο: τη διάλυση της εργατικής νομοθεσίας (από τους μισθούς μέχρι τα ωράρια εργασίας) αλλά και την κήρυξη παράνομων των κομμάτων και των εφημερίδων της αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των Αμερικανών «επενδυτών».

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΜΕΤΑ ΤΟ 2004:

Ο «ΕΘΝΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΪΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ»

Ο Μπαντέρα κατέστη «εθνικός ήρωας» μετά την αμερικάνικη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004, και κυρίως μετά το πραξικόπημα της Μαϊντάν, το οποίο έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 2014 από την Ουάσιγκτον, ενάντια σε μια νόμιμη μεν αλλά φιλορωσική δε, ανεπιθύμητη ουκρανική κυβέρνηση. Το πρόσωπο που κινεί τα νήματα σε όλη αυτή την κατάσταση δεν είναι άλλο από την υφυπουργό πολιτικών υποθέσεων Βικτώρια Νούλαντ, μια νεοσυντηρητική ιέρεια του National Endowment for Democracy (CIA). Προσωπικότητα παρορμητική, με ρωσοφοβικά και κινεζοφοβικά αισθήματα, ασχολείται από το πόστο της με την Ουκρανία ήδη από το 1993, τόσο υπό δημοκρατική όσο και από ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση (με εξαίρεση την περίοδο της προεδρίας Τραμπ).

Συγκεκριμένα, στις 13 Δεκεμβρίου του 2013, η υφυπουργός παραδέχτηκε ενώπιον του Εθνικού Κλαμπ Τύπου (National Press Club), στο πλαίσιο μιας διάλεξης με χορηγό τον πετρελαϊκό όμιλο Chevron², αλλά και έπειτα, στις 13 Δεκεμβρίου 2014, ενώπιον της επιτροπής εξωτερικής πολιτικής της Γερουσίας, ότι η αμερικανική κυβέρνηση είχε ήδη, από την πτώση της ΕΣΣΔ, «δαπανήσει 5 δις δολάρια» για να θριαμβεύσει «η δημοκρατία» στην Ουκρανία – και ότι η Chevron είχε υπογράψει στις 5 του προηγούμενου Νοέμβρη, μια συμφωνία ύψους 10 δις δολαρίων για επενδύσεις σε γεωτρήσεις που θα έβαζαν τέλος «στην εξάρτηση από τη Ρωσία³». Έκτοτε, η κυρία Νούλαντ, η οποία εξέθρεψε τους πραξικοπηματίες της Μαϊντάν, στήριξε τις ουκρανικές κυβερνήσεις και προώθησε, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους κρατικούς μηχανισμούς, τον πλήρη επανεξοπλισμό της Ουκρανίας από τον Ιούλιο του 2021⁴, ώστε να ενισχυθεί επιχειρησιακά το ΝΑΤΟ. 

Η στενή σχέση των ΗΠΑ με τον ουκρανικό φασισμό γενικότερα, προηγήθηκε της πτώσης της ΕΣΣΔ. Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ (όπως και όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών) για την Ουκρανία, τη χώρα των άφθονων πόρων, έβαινε αμείωτο ήδη από την εποχή της τσαρικής Ρωσίας, και είχαν διεισδύσει στην οικονομία και το εμπόριο πρώτων υλών της περιοχής. Παρ’ όλ’αυτά, επειδή οι Γερμανοί είχαν ήδη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ισχυρή παρουσία στην Ουκρανία, στη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι αμερικανικές τράπεζες συνυπήρχαν με τις τράπεζες του Ράιχ, αλλά στην πραγματικότητα υπολείπονταν συγκριτικά με την υπεροχή των Γερμανών.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Όντως, η Γερμανία ήταν η πρώτη δύναμη που αναγνώρισε την Σοβιετική Ένωση το 1922, κατείχε δε προνομιούχα διπλωματική θέση στη σοβιετική Ρωσία, την οποία η ιμπεριαλιστική διεθνής κοινότητα είχε θέσει στο περιθώριο.  

Η επιρροή του Ράιχ ήταν σημαντική στην Ουκρανία. Το 1918, οι Κεντρικές Δυνάμεις την είχαν αποσπάσει από τη Ρωσία, μέχρι που οι μπολσεβίκοι την ανακατέλαβαν το 1920. Ήταν τότε που τελείωσε και η πολιορκία της σοβιετικής Ρωσίας συνολικά από δεκατέσσερις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Έχοντας αναγνωρίσει το σοβιετικό κράτος, και χάρη στην προνομιακή διπλωματική του σχέση με την Ρωσία, το Βερολίνο ανέκτησε τη δύναμη να πλήξει την Ουκρανία, με τη βοήθεια κυρίως του Βατικανού. Αρωγός του Ράιχ, από το τέλος του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα από το 1914 και μετά, το Βατικανό ανέθεσε στον καθολικό κλήρο της Ουκρανίας (ο οποίος αποτελούνταν κυρίως από ουνίτες[1] γερμανικής καταγωγής) την στρατιωτική κατασκοπεία που θα προλείανε το έδαφος για την νέα επίθεση που σχεδίαζε.⁶

Οι ναζί μπαντεριστές του μεσοπολέμου

Σε αυτό το πλαίσιο μεγάλωσε ο Μπαντέρα, όντας ένα τυπικό προϊόν του ουνισμού της ανατολικής Γαλικίας (δυτική Ουκρανία) αλλά και ένα όπλο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας ενάντια στην ορθοδοξία, την περίοδο 1595-1596. Γιός ουνίτη ιερέα, ανατράφηκε με φανατικό μίσος ενάντια στους Πολωνούς, τους Ρώσους, τους εβραίους και τους πολέμιους του ουνισμού, υπό την καθοδήγηση του Αντρέι Σζεπτίσκυ, ενός ουνίτη επισκόπου της πόλης Λέμπεργκ (Lvov στα ρώσικα, Lviv στα  ουκρανικά, Lwów στα πολωνικά).

Ρωσοφοβικός, πολωνοφοβικός και ακραίος αντισημίτης, ο Σζεπτίσκυ όφειλε, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, να κάνει ουνίτες τους ορθόδοξους της Ανατολής, μια αποστολή που συνδεόταν με τον γερμανικό επεκτατισμό. Αρχικά, τέθηκε στην υπηρεσία της Βιέννης, κυρίαρχου κέντρου στην ανατολική Γαλικία. Κατόπιν, όμως, και δεδομένου ότι ο πάπας Πίος ο 10^ος προτίμησε τους ισχυρούς Χοεντσόλερν από τους ετοιμοθάνατους Αψβούργους, ο επίσκοπος ηγήθηκε έως και το θάνατό του τον Νοέμβριο του 1944, της «εξάπλωσης προς τα ανατολικά» (Drang nach Osten) του αυτοκρατορικού και «δημοκρατικού» Γ΄ Ράιχ.

Ετσι, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ράιχ, το οποίο χρηματοδοτούσε ήδη πριν από το 1914 τον αγώνα της «ουκρανικής αυτονομίας» ενάντια στη Ρωσία, μετέτρεψε την Ουκρανία σε στρατιωτικό φέουδο. Στη συνέχεια, ενέτεινε τις προσπάθειές του στην Ανατολική Γαλικία, η οποία το 1921 ενδιέφερε τόσο την αντισοβιετική Γαλλία, όσο και την αντιδραστική Πολωνία. Από το 1929, το Βερολίνο συντηρούσε την «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που είχε ιδρύσει ο Μπαντέρα μαζί με τους πιστούς του υπολοχαγούς Μύκολα Λέμπεντ και Γιάροσλαβ Στέτσκο.

Αυτοί οι δύο συμμετείχαν στην αντισοβιετική εκστρατεία του «Λιμού της Ουκρανίας, που οδήγησε σε γενοκτονία». Το 1987, ο φωτογράφος και ενεργός συνδικαλιστής Ντάγκλας Τοτλ, πρωτοπόρος μελετητής του ναζισμού στην Ουκρανία,⁷ περιέγραψε την εκστρατεία αυτή στο βιβλίο του «Απάτη, Λιμός και Φασισμός: ο μύθος της ουκρανικής γενοκτονίας, από τον Χίτλερ στο Χάρβαρντ».

Για να προετοιμάσουν λοιπόν ιδεολογικά το έδαφος για την κατάκτηση της Ουκρανίας,  το Ράιχ και το Βατικανό κυκλοφόρησαν την είδηση του λιμού το καλοκαίρι του 1933, δηλαδή εκ των υστέρων, αφού  η εξαιρετική συγκομιδή του Ιούλη είχε βάλει τέλος στην έλλειψη τροφίμων ή το λιμό. Κατόπιν, η είδηση διαδόθηκε με ζήλο σε όλους τους συμμάχους τους, μεταξύ των οποίων και στην Πολωνία με επίκεντρο την πόλη Λέμπεργκ (Lwow στα πολωνικά).

Το Βερολίνο και το Βατικανό είχαν δεσμευτεί για την κατάκτηση της Ουκρανίας με το ένα από τα δύο μυστικά άρθρα του συμφώνου του Ράιχ του Ιουλίου 1933.⁸

Οι μπαντεριστές προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην Πολωνία, όχι μόνο ενάντια στους εβραίους, αλλά και ενάντια στο κράτος. Ο Μπαντέρα και ο Λάμπεντ δολοφόνησαν στις 15 Ιουνίου 1934 –ένα έτος πλούσιο σε γερμανικές επιθέσεις σε αρχηγούς κρατών και υπουργούς– τον Πολωνό υπουργό εσωτερικών Μπρόνισλαβ Πιεράσκι, έναν ένθερμο φιλογερμανό, όπως εξάλλου και οι αρχηγοί του, Πιλσούδσκι και Μπεκ.

Ο Γκρέγκορζ Ροσολίνσκι-Λίμπε, έγραωε το 2014 στην διατριβή του σχετικά με τον Μπαντέρα, ότι οι ναζί της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών έπαιζαν στην ανατολική Γαλικία τον ίδιο ρόλο που έπαιζαν οι Κροάτες Ουστάσι του Άντε Πάβελιτς, οι Σλοβάκοι ναζί του κόμματος Χλίνκα, οι Ρουμάνοι Σιδηρόφρακτοι Φύλακες και άλλοι ναζί στην ανατολική Ευρώπη: έχοντας χορτάσει με χρήματα από τους Γερμανούς, είχαν όλοι ανεξαιρέτως υιοθετήσει τον ναζισμό, τον αντισημιτισμό, τον σουπρεματισμό, την λατρεία του πολέμου και μία ολόκληρη γκάμα αξιών της άκρας δεξιάς».⁹

Για να μην στεναχωρήσει, λοιπόν τους Γερμανούς φίλους της, η Βαρσοβία μετέτρεψε την θανατική ποινή που επιβλήθηκε στους Μπαντέρα και Λέμπεντ σε ισόβια. Τελικά, απελευθερώθηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές κατά την εισβολή του Σεπτεμβρίου του 1939.

Οι μπαντεριστές ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Από εκείνη τη στιγμή, η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, που ήταν ισχυρή στην σλοβακική και πολωνική Ουκρανία (αλλά όχι και στην σοβιετική Ουκρανία όπου ήταν απούσα), μπήκε στην υπηρεσία του Ράιχ. Την περίοδο 1939-1940 διασπάστηκε σε Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών-Μ και Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών-Β, με διοικητές τους τους Αντρέι Μέλνικ και το τρίο Μπαντέρα-Λέμπεντ-Στέτσκο αντίστοιχα. Αιτία του σχίσματος ήταν μια στημένη διαφωνία όσον αφορά την «ουκρανική ανεξαρτησία». Ο Μέλνικ δεν χρησιμοποιούσε πλέον αυτό τον όρο, ενώ ο Μπαντέρα λάτρευε τη λέξη «ανεξαρτησία» – την οποία απεχθανόταν το Ράιχ.

Οι δύο οργανώσεις, βοήθησαν το Sipo–SD (την Γκεστάπο), καθώς και το Abwehr (την Γερμανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών) να προετοιμάσουν την εισβολή στην Πολωνία, και κατόπιν στην ΕΣΣΔ. Τα μέλη τους γέμισαν τις [γερμανικές] αστυνομικές ακαδημίες της κατεχόμενης Πολωνίας και τελειοποίησαν το καταστροφικό τους σχέδιο μετά την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα: στο πλευρό της Βέρμαχτ, εξόντωσαν μεμιάς 12.000 Εβραίους στην ανατολική Γαλικία, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Ως παρακλάδια του Sipo–SD βασάνισαν ανελέητα και θανάτωσαν πλήθος ανθρώπων με τις ευλογίες των ουνιτών κληρικών – μεταξύ άλλων του επίσκοπου Σζεπτίσκυ, ο οποίος υπηρετούσε τους μπαντεριστές της 14ης Λεγεώνας των Waffen SS στη Γαλικία την περίοδο 1943-1944.

Στα Einsatzkommandos (τις στρατικοποιημένες αστυνομικές μονάδες του Γ΄ Ράιχ), στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αλλού, οι δύο οργανώσεις κατακρεούργησαν «τους εχθρούς του ουκρανικού έθνους»: μη αφοσιωμένους Ουκρανούς, εβραίους κάθε εθνικότητας, Ρώσους και Πολωνούς μη εβραίους, ανάμεσά τους και τους 100.000 της Βολυνίας, ένα «κατόρθωμα» του Μπαντέρα, το οποίο εξακολουθεί να διαταράσσει μέχρι τις μέρες μας τις φαινομενικά ειδυλλιακές σχέσεις Βαρσοβίας-Κιέβου.

Στην Πολωνία και στην ΕΣΣΔ, μέχρι και την τελική απελευθέρωση της Ουκρανίας (Λβλοβ, Ιούλιος 1944), αυτοί οι πρωταθλητές της «εθνοκάθαρσης» κατείχαν το ρόλο των κατ’εξοχήν κρατών-δορυφόρων του Ράιχ (Κροατία και Σλοβακία).¹⁰ Αν και δευτερεύουσας σημασίας, η επίσημη διένεξη ανάμεσα στο Βερολίνο και τους μπαντεριστές, σχετικά με την «ουκρανική ανεξαρτησία» οδήγησε στη φυλάκιση των Μπαντέρα και Στέτσκο σε «σε στρατόπεδο τιμής» στο Σάχσενχάουζεν (30 χλμ. από το Βερολίνο).

Φυγόποινος, ο Λέμπετ διευθύνει τον «Εξεγερμένο Ουκρανικό Στρατό». Ο στρατός αυτός ιδρύθηκε το 1942 από τις βοηθητικές αστυνομίες της Βέρμαχτ και των SS με σκοπό να εξολοθρεύσει τους κοινούς εχθρούς. Όπως έγινε γνωστό αργότερα στη CIA, πιθανότατα οι Μπαντέρα και Στέτσκο βγήκαν από το «ένδοξο καταφύγιο-ξενοδοχείο» τους τον Σεπτέμβρη του ’44.

Τον Ιούλιο του 1944, ένα μεγάλο μέρος των μακελάρηδων είχε διαφύγει από την Ουκρανία μέσα σε γερμανικά καμιόνια. Την ίδια εποχή, ιδρύεται στο Βερολίνο το «Ανώτερο Ουκρανικό Συμβούλιο Απελευθέρωσης», που απαρτίζεται από Ουκρανούς ναζί, ενώ τον Νοέμβριο του 1944, ιδρύεται το «Εθνικό Ουκρανικό Συμβούλιο», τα μέλη του οποίου ήταν στην πλειοψηφία τους μπαντεριστές.

Ένα έξοχο παράδειγμα εθνικής και αντιναζιστικής αντίστασης

Μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τους Σοβιετικούς, όλοι οι παραπάνω κατέφυγαν στο Μόναχο, το οποίο υπήρξε το ιστορικό κέντρο του γερμανικού ναζισμού και της εξάπλωσης του ήδη από την εποχή του μεσοπολέμου,¹¹ αλλά και του γερμανισμού (Deutschtum), ενώ την άνοιξη του 1945, έγινε μία από τις πρωτεύουσες που ανήκαν στη ζώνη της αμερικανικής κατοχής. Μετακινήθηκαν 250.000 Ουκρανοί, εκ των οποίων ο μεγάλος αριθμός τους που κατέληξε το 1947 στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ιταλία  λέγεται ότι ήταν, αποδειγμένα, μέλη ή θιασώτες του Εξεγερμένου ΟυκρανικούΣτρατού.¹²

Οι υπόλοιποι εγκληματίες των οργανώσεων αυτών, είχαν παραμείνει στην Ανατολική Γαλικία, η οποία ήταν πλέον σοβιετική. Εκεί, δρώντας παράνομα, άρχισαν να σκοτώνουν και πάλι, φυσικά με τις ευλογίες των ουνιτών κληρικών τους: «Στην Δυτική Ουκρανία, δεκάδες χιλιάδες από αυτούς σκότωσαν 35.000 στελέχη του στρατού και του σοβιετικού κόμματος μεταξύ 1945 και 1951», ¹³  με την καθοδήγηση των ξένων φίλων τους, όχι μόνο Γερμανών, αλλά και Αμερικανών.

Από τον μετά-Στάλινγκραντ μύθο του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, στα άρθρα της εφημερίδας Le Monde, του Ιανουαρίου 2023

Επειδή μετά το Στάλινγκραντ άρχισε να διαφαίνεται η ήττα του Ράιχ, η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών έφτιαξε ένα αντιστασιακό αφήγημα. Αυτό το αφήγημα, βασικό συστατικό της ρωσοφοβικής προπαγάνδας, διαδόθηκε σε ολόκληρη τη Δύση, όταν η παρέα του Μπαντέρα έγινε και επισήμως σύμμαχος ενάντια στην ΕΣΣΔ. Κάπως έτσι πλέχτηκε ο μύθος ότι οι Ουκρανοί εθνικιστές κάνουν αντίσταση, τόσο ενάντια στους ναζί όσο και ενάντια στους μπολσεβίκους, μύθος που συντηρείται και στις μέρες μας από τον κυρίαρχο δυτικό Τύπο.

Στις 7 και τις 8 Ιανουαρίου, η εφημερίδα Le Monde αφιέρωσε δύο άρθρα στον Μπαντέρα, τον «αγνό ήρωα» της ουκρανικής ανεξαρτησίας. Το πρώτο είχε τίτλο «Στεπάν Μπαντέρα, ο Ουκρανός αντι-ήρωας που δοξάστηκε μετά την ρωσική επίθεση» και ήταν τόσο φιλικά προσκείμενο, που ακολούθησε και ένα δεύτερο άρθρο (ίσως και λόγω των πολυάριθμων αντιδράσεων που προκάλεσε). Αυτή τη φορά, ο τίτλος ήταν πιο ελκυστικός, «Πόλεμος στην Ουκρανία: ο μύθος Μπαντέρα και η πραγματικότητα ενός συνεργάτη των ναζί», αλλά όχι, όμως, και το περιεχόμενο του.

Το άρθρο ανέφερε ότι ο Μπαντέρα «αγωνιζόταν με ό,τι μέσο διέθετε για την απελευθέρωση της Ουκρανίας από τους διαδοχικούς κατακτητές της, όπως η Πολωνία και η Σοβιετική Ένωση. Συνεργάστηκε με την ναζιστική Γερμανία, αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτόν τον ευγενικό σκοπό και έβλεπε στο πρόσωπο του Χίτλερ έναν πιθανό σύμμαχο, με τη βοήθεια του οποίου θα ξεκινούσε η ουκρανική επανάσταση ενάντια στον Ρώσο δυνάστη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος, μεταξύ άλλων φρικαλεοτήτων, για τον μεγάλο λιμό του 1932-1933, τον επονομαζόμενο Χολομοντόρ, εξαιτίας του οποίου πέθαναν περίπου 5 εκατομμύρια Ουκρανοί».

Ο Μπαντέρα είχε, λοιπόν, πολλές δικαιολογίες.

Αυτά τα δύο άρθρα, που είναι γεμάτα ψευδείς αναφορές και αποσιώπηση γεγονότων, αποκαλούν τον Μπαντέρα «σύμβολο αντίστασης και εθνικής ενότητας», έναν ήρωα σύνθετο αν και «αμφιλεγόμενο».

Αυτός ο χαρακτηρισμός εξόργισε τον Αρνό Κλάρφελδ (Γάλλο δικηγόρο και σύμβουλο της Γαλλικής Δημοκρατίας), ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την εξύμνηση των Ουκρανών ναζί από τη Δύση. Λέει ότι «η εφημερίδα αυτή μεροληπτεί και ψεύδεται και ότι ο Μπαντέρα δεν είναιαπλώς μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αλλά συμμετείχε ενεργά στην γενοκτονία των Εβραίων. Μήπως η Le Monde σκόπευε να χαρακτηρίσει σύντομα και τον Γκέρινγκ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα; Αυτό είναι ντροπή για μια τόσο σοβαρή εφημερίδα! Είναι πραγματική ντροπή!

Στις 15 Μαρτίου 2014, η Le Monde αποδεχόταν ότι το πραξικόπημα του Μαϊντάν, είχε θέσει τους ναζί επικεφαλής της Ουκρανίας. Παρ’ όλ’ αυτά, τα ρωσοφοβικά αισθήματα που κληρονόμησε από την προκάτοχό της, την Le Temps, όργανο του Comité des Forges[2], έγραψε στις 8 Ιανουαρίου 2013: «Η ουκρανική ακροδεξιά, ανέλπιστος στόχος για τη Μόσχα. Το γεγονός ότι οι λίγες ομάδες νεοναζί φαινόντουσαν επιδεικτικά στη Μαϊντάν, τροφοδοτεί την ρωσική προπαγάνδα ενάντια στη νέα εξουσία στο Κίεβο».

Άρα, επιβεβαιώνεται ή δεν επιβεβαιώνεται αυτό που λένε οι Ρώσοι για τους ακροδεξιούς;

Η ιστορική επιστήμη είχε προχωρήσει ήδη από το 1987 όσον αφορά τις μελέτες της από τον Τοτλ σχετικά με τον λιμό που στάθηκε η αιτία για μια γενοκτονία αλλά και σχετικά με τα εγκλήματα και τις απάτες της Οργάνωσης Εθνικιστών Ουκρανίας όσον αφορά τις πράξεις της από το 1929 μέχρι το 1945. ¹⁴

Μετά την ανάλυσή του για τα γεγονότα που ακολούθησαν την «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία, ο Ροσσολίνσκυ-Λίμπε δέχτηκε απειλές, ενώ επιπλέον απαγορεύτηκαν και οι προγραμματισμένες διαλέξεις του. Το άρθρο της Le Monde της 8ης Ιανουαρίου αναφέρεται απλά στη διατριβή του, χωρίς λεπτομέρειες σχετικά με το περιεχόμενό της, για ευνόητους λόγους.

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1944-1945

Οι Ουκρανοί ναζί, οι «ήρωες της εθνικής ανεξαρτησίας» έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη μακροχρόνια προετοιμασία της Ουκρανίας, ώστε εκείνη να εισέλθει στην «αμερικανική εποχή της». Οι ΗΠΑ, οι οποίες στοχεύουν να κυριαρχήσουν στη Ρωσία γενικότερα και στην Ουκρανία ειδικότερα, κυρίως σήμερα, σε μια εποχή όπου η Γερμανία εξακολουθεί να είναι ένα δυνατό κράτος, θα πρέπει να περιμένουν. ¹⁵

Ήδη από το 1919, το αμερικανικό και το γερμανικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο συνυπήρχαν στην Ανατολική Ευρώπη. Οι σημαντικότερες αμερικανικές εφημερίδες και ο Χήρστ, φερέφωνο γερμανο-αμερικάνικων κύκλων, συμμετείχαν στην εκστρατεία του λιμού που προκάλεσε τη γενοκτονία στην Ουκρανία το 1935, δηλαδή 50 χρόνια πριν από τον πάταγο που έκανε ο Ρήγκαν βαφτίζοντάς τον «Χολοντόμορ»¹⁶. Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σήμανε την έναρξη, αν όχι την αλλαγή φρουράς καθαυτή με το Ράιχ, αλλά σίγουρα και τη συνεργασία με τους κληρονόμους του Ράιχ, ενόψει της κατάκτησης της Ουκρανίας.

Η αμερικανική στρατηγική κατάκτησης ολόκληρης της Ευρώπης, εκφράστηκε αρχικά από τον μισητό για τους Αμερικάνους συμβιβασμό της Γιάλτας και κατόπιν με την οριστική απόφαση το 1947-1948, να διαλυθεί, όχι μόνο η ζώνη ρωσικής επιρροής, αλλά μαζί και το σοβιετικό κράτος. Την προσπάθεια ανέλαβαν ο Φράνκ Γουίσνερ και ο Τζώρτζ Κέναν.

Ο Γουίσνερ, δικηγόρος επιχειρήσεων της Γουώλ Στριτ είχε σταλεί το 1944 στην Ρουμανία, από τον δικηγόρο επιχειρήσεων Αλεν Ντούλες, που ήταν αρχηγός του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών της Ευρώπης από τον Νοέμβριο του 1942 στη Βέρνη: έπρεπε να αποφευχθεί μια πιθανή σοβιετικοποίηση αυτής της χώρας, που κατείχε πρωταρχική θέση στη σφαγή των Εβραίων χάρη στις διαπραγματεύσεις της με την ελίτ που διέταξε αυτές τις σφαγές. ¹⁷

Ο Κένναν, διπλωμάτης από το 1931 στη Ρίγα (Λετονία) και κατόπιν σε άλλες θέσεις, είχε αγωνιστεί από το πόστο του ενάντια στην ΕΣΣΔ.¹⁸ Το Υπουργείο Εξωτερικών εμπιστεύτηκε, λοιπόν, σε αυτό το δίδυμο –στο πλαίσιο της CIA, η οποία διαδέχτηκε το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών που ιδρύθηκε το 1947–, την εφαρμογή της οδηγίας 10/2 του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας της 18ης Ιουνίου 1948, που διέτασσε την μαζική εξολόθρευση του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. ¹⁹ Εξέχουσα προσωπικότητα του Ψυχρού Πολέμου, ο Κένναν, ο οποίος έγινε πιο μετριοπαθής μετά την συνταξιοδότησή του, προειδοποιούσε μάταια την Ουάσιγκτον για την επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά (μετά το 1991²⁰) ενάντια στη Ρωσία.

Η Ουκρανία έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στην εν λόγω στρατηγική των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον, για να την εφαρμόσει, βασίστηκε στην εμπειρία της Δυτικής Γερμανίας, η οποία έγινε σύμμαχός της αμέσως μετά την ήττα της (όπως και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Ο ιστορικός Κρίστοφερ Σίμπσον περιέγραψε ήδη από το 1988, την εξωφρενική διάσωση και επαναχρησιμοποίηση Ευρωπαίων εγκληματιών πολέμου από την CIA, καθώς και από την προκάτοχο της (κυρίως Γερμανούς και Ουκρανούς).

Ο Χάρι Ροσίτζκε, αρχηγός από το 1945 στο Μόναχο των μυστικών επιχειρήσεων των Ουκρανών ναζί στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ, ο οποίος ως έντιμος πράκτορας, δεν έδωσε κανένα όνομα, ομολόγησε παρ’ όλ’ αυτά το 1985: Γνωρίζαμε πολύ καλά τι κάναμε. Είχαμε εντολές να αξιοποιούμε κάθε απόβρασμα, εφόσον ήταν αντικομμουνιστής».²¹

Οι Αμερικανοί ιστορικοί Μπρέιτμαν και Γκόντα, ειδικοί του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος και τακτικοί συνεργάτες του Υπουργείου Εξωτερικών, συμπλήρωσαν τον φάκελο της στρατολόγησης των Ουκρανών ναζί το 2010. 

Επιπλέον, η Ουάσιγκτον χρειαζόταν οπωσδήποτε το Βατικανό, το οποίο, αφού έσωσε μαζικά τους εγκληματίες πολέμου με τη βοήθεια του κλήρου, διατήρησε τη συνεργασία του με τους κληρονόμους του Ράιχ, προσαρμόζοντάς τη στις απαιτήσεις των ΗΠΑ, που κυριαρχούσαν στη Δυτική Ευρώπη και χρηματοδοτούσαν σε μεγάλο βαθμό την Ιταλία τόσο εσωτερικά όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Έτσι, το Βατικανό συνέχισε να διαχειρίζεται το ουνιτικό φυτώριο του Lvov με τους παράνομους ιερείς και αρχιερείς. Μετά το θάνατο του Σζεπτίκυ τον Νοέμβριο του 1944, τη θέση του πήρε ο μπαντεριστής αρχηγός Ιβάν Μπούκο, πρώην δεξί χέρι του επισκόπου του Lvov (από το 1929), που συνδέθηκε με την προετοιμασία της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα και κατόπιν, με την νέα, αποτυχημένη επιχείρηση εκχριστιανισμού των Ρώσων. Από το καλοκαίρι του 1945, η Ουάσιγκτον αναγνώρισε αυτόν σύμβουλο του Βατικανού σε ουκρανικά ζητήματα με τις ακραίες αντιρωσικές απόψεις ως έναν αποστολικό επισκέπτη των Ρουθηνών[3] του ουκρανικού στρατού και ως αρχηγό στη Ρώμη των Ουκρανών στη Δυτική Ευρώπη μέχρι το 1971.²²

Από τον Ιούλιο του 1944 και λίγο πριν από την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Λβοβ, οι σφαγείς του Ανώτατου Ουκρανικού Συμβουλίου Απελευθέρωσης, μαζί με τους ανώτερους κληρικούς είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις δυτικές κυβερνήσεις υπό την προστασία του Βατικανού.

Οι σύμμαχοι-αντίπαλοι Άγγλοι και Αμερικανοί συνεργάστηκαν με τις ομάδες που διοικούσαν αφενός οι Μπαντέρα-Στέτσκο (80% του αριθμού των ατόμων που μετακινήθηκαν στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Μεγάλη Βρετανία, στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές χώρες στο τέλος της δεκαετίας του 1940), και αφετέρου ο Λέμπετ και ο ουνίτης επίσκοπος Ιβάν Χρίνιοχ (σύνδεσμος του Βατικανού). ²³

Ήδη από τον Μάιο του 1945, οι Αμερικανοί είχαν πάρει μαζί τους και είχαν εγκαταστήσει κοντά στο Μόναχο, ως αρχηγό κατασκοπείας τον ναζί στρατηγό Ρέινχαρντ Γκέχλεν (μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος) της Βέρμαχτ: αρχηγός της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στο Ανατολικό Μέτωπο, ο Γκέχλεν ως υπεύθυνος ανακρίσεων, είχε ηγηθεί των σοβιετικών συνεργατών των ναζί σε όλες τις κατειλημμένες περιοχές της ΕΣΣΔ, (Fremde Heere Ost), ενώ η Ουκρανία είχε σχηματίσει με αυτούς από το 1942, το στρατιωτικό σώμα Βλάσοφ.

Αυτοί οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, οι οποίοι είχαν προσκολληθεί στη Βέρμαχτ για να μην αφανιστούν, σχημάτισαν εγκληματικές ομάδες και πρόσφεραν στην ΕΣΣΔ αλλά ως και στους Γάλλους αντιστασιακούς τις ίδιες υπηρεσίες την περίοδο 1943-1944,²⁴ με τους ουνίτες ναζί. Ο Γκέχλεν, γνωστός εγκληματίας πολέμου, ανέλαβε μεγάλες ευθύνες: την κατασκοπεία πληροφοριών και την επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά και την αντικομμουνιστική δράση εντός της αμερικανικής ζώνης. Ο Αντενάουερ, που τον εκτιμούσε πολύ, του εμπιστεύτηκε τις μυστικές της υπηρεσίες όταν ιδρύθηκε η Δυτική Γερμανία: ο γνωστός ναζί έφτασε να διευθύνει λοιπόν την Bundesnachrichtendienst (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών) μέχρι τη συνταξιοδότησή του, το 1968.²⁵ Δεδομένης της πείρας που είχε αποκτήσει στη Γερμανία από τον Δεκέμβρη του 1930 και μετά, η προσφορά του στην Ουκρανία ήταν καθοριστική. Περιστοιχισμένος από πρώην ναζί και πρώην βοηθούς του στην κατεχόμενη ΕΣΣΔ, ο Γκέχλεν συντήρησε αδιάκοπα την γερμανο-ουκρανική συνεργασία.

Επιπλέον, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον συνεργάστηκαν και διεκδίκησαν τον Μπαντέρα και τους μπράβους του. Η Ουάσιγκτον ήταν πιο διακριτική, αλλά δεν εμπόδισε τους μπαντεριστές που ήταν η πλειοψηφία αλλά και άλλα μέλη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών να επανιδρύσουν την οργάνωσή τους στο Μόναχο και τα περίχωρα. Οι ανταγωνιστές σύμμαχοι αρνήθηκαν με κάθε πρόσχημα να παραδώσουν στην ΕΣΣΔ τον Μπαντέρα και τους λοιπούς εγκληματίες πολέμου, τους υποτιθέμενους «πρόσφυγες», παρόλο που ζητούσε να προσέλθουν σε δίκη από τις αρχές του 1946.

Οι Αμερικανοί βοήθησαν τον Μπαντέρα να εγκατασταθεί στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1945, του έφτιαξαν ψεύτικη ταυτότητα με το όνομα Στέπαν Πόπελ, και άλλα ψεύτικα χαρτιά, μεταξύ των οποίων κι ένα πιστοποιητικό εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τις 15 Σεπτεμβρίου του 1941 μέχρι τις 6 Μαΐου του 1945, αλλά και πιστοποιητικό απελευθέρωσης από το στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν. Επιπλέον, του βρήκαν σπίτι και του παρείχαν πολλαπλές διευκολύνσεις, όπως δημοσιογραφικές ταυτότητες, μεταξύ άλλων και μιας γαλλικής εφημερίδας.

Η CIA ανάθεσε στον Γκέχλεν και την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών να εντάξουν τον Μπαντέρα (ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τους εκθέσει) στην υπηρεσία των απόρρητων στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία. Ο Μπαντέρα αναφερόταν απευθείας στον Χέινζ Ντάνκο Χέρρε, πρώην υπασπιστή του Γκέχλεν στην Fremle Heere Ost (το ανατολικό τμήμα της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Χίτλερ) και ήταν αποσπασμένος μεταξύ άλλων στο στρατό του Βλάσοφ. Βασικός σύμβουλος του Γκέχλεν, λάτρευε τον Μπαντέρα: «Τον γνωρίζουμε σχεδόν 20 χρόνια και οι υποστηρικτές του εντός και εκτός Γερμανίας ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο οπαδούς».

Η Ουάσιγκτον καθυστέρησε να δώσει βίζα στον Μπαντέρα, ο οποίος είχε καταθέσει σχετική αίτηση από το 1955, αλλά η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών θέλησε να φέρει σε άμεση επαφή τον αγαπητό της Μπαντέρα και τους Ουκρανούς ναζί της Αμερικής, οι οποίοι είχαν καταφύγει εκεί κατά δεκάδες χιλιάδες, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’40. Χάρη στη σιωπηρή συνεργασία ανάμεσα στην CIA και το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης, έγινε παραβίαση του νόμου που απαγόρευε τη μετανάστευση στους ναζί.

Οι υπεύθυνοι της CIA του Μονάχου τελικά δέχτηκαν να δώσουν στον Μπαντέρα βίζα το 1959, αλλά εκείνος δεν πρόλαβε τελικά να φτάσει στην Αμερική. Εκτελέστηκε από έναν πράκτορα της KGB στο Μόναχο, στις 15 Οκτωβρίου του 1959, επειδή οι Σοβιετικοί είχαν αποφασίσει ότι δεν μπορούσαν να επιτρέψουν την αναβίωση της συμμαχίας της γερμανικής κατασκοπείας και των φανατικών Ουκρανών (Μπράιτμαν και Γκόντα).

Να γιατί ο σημερινός «εθνικός ήρωας» της ανεξάρτητης Ουκρανίας δεν επέκτεινε τις δραστηριότητές του πέραν του Ατλαντικού.

Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, η Ουάσιγκτον, πάντα σε συνεργασία με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών, είχε συνεχίσει το έργο της στην Ουκρανία και την ευρύτερη περιοχή, κυρίως στην Τσεχοσλοβακία, με τη CIA να παρέχει τα χρήματα, τους πόρους, την εκπαίδευση, τη διευκόλυνση των ραδιοεπικοινωνιών και των πτώσεων με αλεξίπτωτο των εκπαιδευόμενων πρακτόρων.

Εντός αμερικανικού εδάφους, η CIA ανέδειξε άλλους συμμάχους μπαντεριστές σε φερέφωνα της ουκρανικής «δημοκρατίας», όπως ο Μύκολα Λέμπετ, ο διαβόητος σαδιστής συνεργάτης των Γερμανών, ο οποίος στις αρχές του 1945 είχε έρθει σε επαφή με τον Άλαν Ντούλες στη Βέρνη. Τον βοήθησε να φτάσει ως μετανάστης στην Αμερική, αν και πολλοί μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη τον κατήγγειλαν ως «τον αρχηγό, ο οποίος ευθυνόταν για πολλές μαζικές δολοφονίες Ουκρανών, Πολωνών και εβραίων. Συγκεκριμένα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Νέα Υόρκη και πήρε αμερικανική υπηκοότητα, αυτός που υπήρξε αρχηγός της εθνικής ουκρανικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ. Από το 1955, « έριξαν φυλλάδια από αεροπλάνο πάνω από την Ουκρανία, και ραδιοφωνικές εκπομπές με τον τίτλο  Nova Ukraina έγιναν από την Αθήνα για ουκρανική κατανάλωση ». Όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ κινητοποιήθηκαν γι αυτό.

Όταν το ουγγρικό φιάσκο του Νοεμβρίου του 1956 έβαλε τέλος στις στρατιωτικές δράσεις στην Ανατολική Ευρώπη (και εξώθησε τον ψυχαναγκαστικό Γουίσνερ στην τρέλα),²⁶ φτιάχτηκε μια ΜΚΟ (με χρηματοδότηση της CIA), η οποία ονομάστηκε Prolog και είχε ως αποστολή να επιδοθεί σε αντισοβιετική προπαγάνδα στην Ουκρανία. Ο Χίνριοχ, υπασπιστής του Λέμπετ διηύθυνε το παράρτημα του Μονάχου, που ονομάστηκε Ukrainische Gesellschaft für Auslandsstudien (Ουκρανική Εταιρεία Σπουδών Εξωτερικού).

Το 1957, η Prolog μετέδωσε 1.200 ραδιοφωνικά προγράμματα διάρκειας 70 ωρών το μήνα και μοίρασε 200.000 εφημερίδες και 5.000 φυλλάδια. Οργάνωσε την διανομή βιβλίων εθνικιστών Ουκρανών συγγραφέων και ποιητών στη Σοβιετική Ουκρανία, μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου. Χρηματοδότησε τα ταξίδια των Ουκρανών καθηγητών και φοιτητών για τις ανάγκες πανεπιστημιακών διαλέξεων, καθώς διεθνή φεστιβάλ νεότητας κ.λπ. Με την επιστροφή τους, οι επωφελούμενοι, έδιναν λογαριασμό στην CIA. Ο Prolog ήταν ο μοναδικός διαμεσολαβητής των επιχειρήσεων της CIA που απευθυνόταν στην Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας και στα 40 εκατομμύρια των Ουκρανών πολιτών της.

Στη δεκαετία του 1960, οι Αμερικανοί μπαντεριστές, μεταξύ άλλων και ο Λέμπετ, ασπάστηκαν δημόσια τον φιλοσημιτισμό, καταγγέλλοντας συστηματικά τους Σοβιετικούς για αντισημιτισμό – ένα θέμα που είναι πολύ της μόδας τελευταία. Ο Πολωνο-Αμερικανός καθολικός αριστοκράτης Σμπίγνιου Μπρεζίνσκι, στυλοβάτης από τη δεκαετία του 1950 της μόνιμης ανατροπής της ΕΣΣΔ και του σχίσματος Ουκρανίας-Ρωσίας,²⁷ προέβλεψε το 1977, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Τζίμι Κάρτερ, την επέκταση αυτού του θαυμάσιου προγράμματος.

Στη δεκαετία του 1980, στο μεσοδιάστημα της διακυβέρνησης Κάρτερ και Ρήγκαν, η Prolog διαφοροποιήθηκε και στράφηκε προς άλλες σοβιετικές εθνότητες, που περιελάμβαναν τους Εβραίους αντιφρονούντες Σοβιετικής Ένωσης – υπέρτατη ειρωνεία, σύμφωνα με τους Μπρέιτμαν και Γκόντα. Επρόκειτο για μια πολύ έξυπνη τακτική μετά από δεκαετίες εχθρότητας ή αδιαφορίας απέναντι στους Εβραίους της Ευρώπης,²⁸  αφού η δυτική προπαγάνδα μετέτρεψε την ΕΣΣΔ από μια χώρα αρχικά μισητή και εβραιο-μπολσεβίκικη, σε σύμβολο του αντισημιτισμού. Οι αμερικανογερμανοουκρανικές επιχειρήσεις των ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη, οι οποίες ονομάστηκαν αρχικά Cartel, μετά Aerodynamic και, αργότερα, στη δεκαετία του 1980, Qrdynamic, Pddynamic και Qrplumb²⁹ δεν είχαν διακοπεί ποτέ.

Η μελέτη των Μπράιτμαν και Γκόντα τελειώνει κάπου στο 1990, δηλαδή «στο κατώφλι της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ». Η Ουκρανία ήταν πλέον έτοιμη για τη διαχείρισή της από την κα Νούλαντ και τους συνεργάτες της.

 

 

 

---

 

1. La Documentation française, n. 664, 10 juillet 1947, στο διαδίκτυο

2. https://www.youtube.com/watch?v=rPVs5VuI8XI

3. https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm

4. Ας μεταφράσουμε το φοβερό λήμμα της στη Wikipédia στα Αγγλικά, https://en.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland, πιο λεπτομερές στα γαλλικά: https://fr.wikipedia.org/wiki/Victoria_Nuland 

5. Εκτός από την Κίνα, που ήταν από τότε «λαϊκή», βρίσκονται εκεί οι «δημοκρατικές δυνάμεις» της ρωσοφοβικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ το 2022, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία, (Καναδάς και Αυστραλία επίσης), η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Πολωνία, η Ιταλία). Βλ. πλήρη κατάλογο εδώ: https://fr.wikipedia.org/wiki/Intervention_alli%C3%A9e_pendant_la_guerre_civile_russe )

6. Lacroix-Riz, Le Vatican, l’Europe et le Reich de la Première Guerre mondiale à la Guerre froide (1914-1955), Paris, Armand Colin, 2010, κεφ. 6 και αλλού.

7. Tottle, Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard, Toronto, Progress Book, 1987, στο ίντερνετ, κεφ. 1-2.

8. Le Vatican, l’Europe et le Reich, chapitre 7, σσ. 332-333 και https://www.historiographie.info/ukr33maj2008.pdf

9. Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide and Cult, Stuttgart, ibidem Press, 2014, δεν έχει μεταφραστεί στα γαλλικά.

10. Raùl Hilberg, La destruction des juifs d’Europe, Paris, Gallimard, 1991, 2 τόμοι, τόμος 2. 2, σσ. 612-642.

11. Le Vatican, l’Europe et le Reich, και αλλού.

12. Richard Breitman et Norman Goda, Hitler’s Shadow: Nazi War Criminals, US Intelligence and the Cold War, National Archives, 2010, http://www.archives.gov/iwg/reports/hitlers-shadow.pdf, σελ. 76, και όλο το κεφάλαιο 5 «Collaborators: Allied intelligence and the Organization of Ukrainian Nationalists», σσ. 73-97 (έχει μεταφραστεί: À l’ombre d’Hitler. Les services secrets américains et les criminels nazis pendant la Guerre froide, Paris, J.-C. Godefroy, 2022, το κεφάλαιο 5: «Collaborateurs: l’espionnage allié et l’organisation des nationalistes ukrainiens (OUN)»).

13. Geoffrey Roberts, Les guerres de Staline, Paris, Delga, 2014 σελ. 437 (1^η έκδοση, Stalin’s Wars, 2006).

14. Tottle, Fraud, Famine and Fascism, κεφάλαιο 9, «Collaboration and collusion».

15. Roman Dmowski, L’avenir de la Pologne, κεφ. «La question ukrainienne», μετάφραση που προστέθηκε στο γράμμα 396 του Jules Laroche, Varsovie, 24 Αυγούστου 1930, URSS 1918-1940, τόμος 678, διπλωματικά αρχεία.

16. «The Hearst press. The campaign continues»,Tottle, Fraud, Famine and Fascism, κεφ. 2, σσ. 13-21.

17. Burton Hersh, The American Elite and the origins of the CIA, New York, Scribners, 1992, index Wisner.

18. https://en.wikipedia.org/wiki/George_F._Kennan#Diplomatic_career, τεράστια βιβλιογραφία.

19. Βιβλιογραφία Annie Lacroix-Riz. « Impérialismes dominants en Ukraine de l’avant 1914 au sauvetage-recyclage germano-américain des criminels de guerre bandéristes (1890-1990)», κεφ. La Russie sans œillères, Paris, Delga, σσ. 145-169, 2022.

20. Συνέντευξη του James Peck, βοηθού καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, συνεργάτης του Κέναν, για τα βιβλία του από τη δεκαετία του 1980, με τον Κινέζο δημοσιογράφο Xia Wenxin, Global Times (GT), 29 Μαρτίου 2022, https://www.globaltimes.cn/page/202203/1257094.shtml

21. Συνέντευξη της 16ης Ιανουαρίου 1985 που αναφέρεται στο Simpson, Blowback, σελ. 159, το κεφ.12, και index Bandera et Lebed, Rositzke, The CIA’s Secret Operations: espionage, counterespionage, and covert action, New York, Routledge, 2019 (1η έκδοση 1977).

22. Le Vatican, l’Europe et le Reich, κεφ. 10-11, σχετικά με τη Σοβιετική Ουκρανία, σσ. 614-615 et index Bucko.

23. Mêlés, Breitman et Goda, Hitler’s Shadow, σελ. 77, και Rossolinski-Liebe, Stepan Bandera, συγκεκριμένα, σελ. 280.

24. Lacroix-Riz, La Non-épuration en France de 1943 aux années 1950, Paris, Dunod-Armand Colin, 2019, poche, 2022, σσ. 47, 82.

25. Simpson, Blowback; Naftali, «Reinhard Gehlen and the United States», in Breitman et al., U.S. Intelligence and the Nazis, σελ. 375-418. Πρωτοπόρος ο δημοσιογράφος E.H. Cookridge, πράκτορας της υπηρεσίας πληροφοριών των Αγγλοαμερικανών στη διάρκεια του πολέμου, Gehlen, spy of the century, London, Hodder and Stoughton, 1971.

26. Και έπειτα στην αυτοκτονία (1965), Hersh, The old boys, et Simpson, Blowback, index Wisner.

27. https://en.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Brzezinski

28. Αυτή μόνο η αναφορά, Peter Novick, The Holocaust in American Life, Boston, Houghton Mifflin, 1999, που εκδόθηκε μεταφρασμένο στα Γαλλικά  L’holocauste dans la vie américaine, Paris, Gallimard, 2001, απαραίτητο, et David Wyman, The Abandonment of the Jews : America and the Holocaust 1941-1945, New York, Pantheon Books, 1984, που εκδόθηκε μεταφρασμένο στα Γαλλικά  L’abandon des juifs. Les Américains et la Solution finale, Paris, Flammarion, 1987.

29. Breitman et Goda, Hitler’s Shadow, κεφ. 5, και αλλού (et Simpson, Blowback, κεφάλαιο 12 et Rossolinski-Liebe, Bandera, κεφ. 7).

---

[1] Με τον υποτιμητικό όρο και αρνητικά χρωματισμένο όρο ουνία, εννοείται από τον πλευρά της ορθοδοξίας «το θρησκευτικό και πολιτικό σχήμα, που δημιουργήθηκε από τους τους ιθύνοντες της καθολικής Εκκλησίας από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματική πολιτική, δηλαδή την υποταγή της στην εξουσία του πάπα» Η Ουνία θεωρείται επικίνδυνη και αιρετική για τον ορθόδοξο χριστιανισμό από τους θεματοφύλακές του. Πηγή: https://el.orthodoxwiki.org/%CE%9F%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%B1

^[2] (Σ.τ.Μ.: Η Comité des Forges ήταν μια οργάνωση των ηγετών της γαλλικής βιομηχανίας σιδήρου και χάλυβα από το 1864 έως το 1940. Η εφημερίδα Le Temps (1861-1942) ήταν καθημερινή εφημερίδα για την οποία αποκαλύφθηκε το 1929, ότι ήταν εκφραστής των συμφερόντων των εργοδοτικών οργανώσεων, όπως η Comité des Forges.

[3] Η Ρουθηνία ήταν άλλοτε επαρχία-τμήμα της Τσεχοσλοβακίας που είχε εκχωρηθεί στη Σοβιετική Ένωση από το 1945, οπότε και ενσωματώθηκε στη Δημοκρατία της Ουκρανίας με το όνομα Ζακαρπάτσκαγια Όμπλαστ. Οι Ρουθηνοί είναι κυρίως διάσπαρτες εθνοτικές ομάδες που μιλούν μια ανατολικοσλαβική γλώσσα γνωστή ως ρουθηνικά και ήταν στην πλειοψηφία τους ουνίτες.